Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 1ο)

Όπως σας είπα σε προηγούμενη δημοσίευση ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα στα παιδικά μου χρόνια ήταν ότι αποφάσισα κάποια στιγμή στο δημοτικό να μην ξαναμιλήσω στους γονείς μου για αυτά που συνέβαιναν στο σχολείο γιατί αμέσως μετά θα πήγαινα στο γυμνάσιο. Το γυμνάσιο ήταν αν κάτσω και συγκρίνω τις σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, ίσως η πιο σκοτεινή. Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα στο μέλλον (μετά το Γυμνάσιο δηλαδή) δυο φορές να αυτοκτονήσω αλλά αν έπρεπε να το κάνω κάποια στιγμή στο παρελθόν αυτό, έπρεπε να το κάνω τότε. Τότε όμως απλά δεν το είχα σκεφτεί!

Όχι βέβαια πως δεν φοβόμουν ότι θα πεθάνω εκείνα τα χρόνια, γιατί εκείνα τα χρόνια πάθαινα κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει ποτέ στην ζωή μου. Εκείνα τα χρόνια πολλές φορές όταν γυρνούσα από το σχολείο αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εκείνες τις στιγμές που το αισθανόμουν αυτό, φοβόμουν ότι αν συνεχίζονταν λίγο παραπάνω αυτό θα πέθαινα. Όταν μεγάλωσα και διάβασα και έμαθα ψυχολογία και άλλες επιστήμες κατάλαβα ότι αυτό που ένιωθα τότε ονομάζεται απλά κρίση πανικού. Και δικαίως ονομάζεται έτσι, δικαίως και το πάθαινα. Ξέρετε γιατί; Γιατί όταν μεγάλωσα μου συνέβη κάτι τόσο σοκαριστικό σε ένα από τα σχολεία που δούλεψα, που με έκανε να θυμηθώ τα συναισθήματα που ένιωθα όταν πήγαινα σχολείο στο Γυμνάσιο… Και αυτό που ένιωθα ήταν τρομοκρατημένος…