Όταν πριν λίγους μήνες, ρώτησα τους γονείς μου αν θυμούνταν κάτι για αυτό που μου συνέβη τότε, η μητέρα μου αμέσως το αρνήθηκε. Φυσικά έλεγε ψέματα. Είναι πασιφανές κάποιες φορές αν ο άλλος σου λέει ψέματα ειδικά όταν το γεγονός για τον οποίο τον ρωτάς τον επηρεάζει συναισθηματικά. Εκείνη την μέρα που ρώτησα για αυτό… Βασικά θα σας φανεί κάπως αστείο, αλλά τόλμησα να ρωτήσω επειδή τα σκεφτόμουν όλα αυτά και η μητέρα μου με είπε ανεύθυνο επειδή έκανα μπάνιο και είχα βρέξει το πάτωμα! Αμέσως μετά έφυγα από το σπίτι, πήγα σε ένα από τα σκοτεινά μέρη, θα καταλάβετε στο μέλλον ποια μέρη αποκαλώ έτσι και η συνεννόηση έγινε με μηνύματα μέσω του αδελφού μου.
Είπαν ότι θυμόταν κάτι ο πατέρας μου... Αλλά την επόμενη μέρα η μητέρα μου, μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε ότι τότε που είχε συμβεί, ότι είχε συμβεί… δεν είχα πει κάτι ξεκάθαρα και πως στην συνέχεια εγώ ήμουν αυτός που είπα ότι αυτά τα παιδιά ήταν κακά και ότι δεν θα ήθελα να ξαναπάω να παίξω μαζί τους.
Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό αν το σκεφτεί κανείς, δηλαδή το ότι στην αρχή είπε ότι δεν θυμόταν τίποτα, και ότι στην συνέχεια μου είπε αυτό που σας είπα παραπάνω. Και φυσικά αν έλεγα κάτι τέτοιο, τότε που ήμουν 5 χρονών είναι σίγουρο ότι θα με ρωτούσαν γιατί δεν ήθελα να πάω να ξαναπαίξω μαζί τους.
Ξέρετε τι πιστεύω; Πιστεύω ότι έχουν ενοχές για αυτό που είχε συμβεί. Εσείς τι λέτε;
Σημασία έχει όμως ότι τους καταλαβαίνω. Το μόνο που ήθελαν να κάνουν ήταν να με προστατέψουν τότε και τώρα. Απλά το έκαναν,και το κάνουν ίσως ακόμα, με το λάθος τρόπο.
Αυτό που μου συνέβη τότε ήταν κάτι που θα επηρέαζε την ζωή μου για όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι να υποστώ το αμέσως μεγαλύτερο σοκ, που δεν θα αργούσε να έρθει...
Αργότερα, την πρώτη χρονιά που έπιασα δουλειά στο επάγγελμα που ονειρευόμουν από μικρός, και το οποίο θα αποκαλύψω στην μεθεπόμενη δημοσίευση, υπήρχε μια συνάδελφος με την οποία μάλιστα είχα αντιπαράθεση μαζί της όταν πρωτοπήγα εκεί, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι ήταν πολύ έξυπνη γιατί παρατήρησε κάτι πάνω μου το οποίο δεν είχε παρατηρήσει κανένας άλλος μέχρι τότε, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου που απλά το ένιωθε και δεν το είχε συνειδητοποιήσει, μου είχε πει την φράση: «Δημήτρη, φοβάσαι τους ανθρώπους». Και αυτό ήταν η απόλυτη αλήθεια για εμένα.
Νομίζω… πως αυτό που κάνω τώρα είναι η τελευταία μου ελπίδα για να ξανααρχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γιατί στην συνέχεια και κατά την διάρκεια όλης της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας συνέβησαν πολλά ακόμα δυσάρεστα τα οποία για να τα ξεπερνούσα καθώς θα μεγάλωνα έπρεπε να αγωνιστώ σαν το σκυλί και να χρησιμοποιώ συνεχώς το μυαλό μου. Και νομίζω ότι όταν ξαναγίνει αυτό, όταν αρχίσω δηλαδή να εμπιστεύομαι πάλι τους ανθρώπους, θα τελειώσουν και όλοι οι εφιάλτες που βλέπω ξανά ξανά, όταν κοιμάμαι αλλά κυρίως όταν δεν κοιμάμαι… Ήδη ο ένας πέρασε και έσβησε… Πάμε για τους επόμενους...
Λοιπόν νομίζω πως για να αποκτήσει νόημα αυτό που βίωσα όταν ήμουν 5 χρονών…νομίζω…
ότι θέλω να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς οι γονείς πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Συμφωνείτε;
Και αν υπάρχουν αναγνώστες με παρόμοιες εμπειρίες, να αρχίσουν να μιλάνε για αυτές, να μην τις κρατάνε στους σκοτεινούς διαδρόμους της ψυχής τους. Να τις βγάλουν από μέσα τους γιατί ο μόνος τρόπος να ηρεμήσουν είναι αυτός. Ούτε τα αντικαταθλιπτικά, ούτε οι άσχημες σκέψεις.
Για όποιον δεν κατάλαβε την ιστορία μου γιατί κάποιοι που το διάβασαν με ρωτάνε, τώρα που δεν είναι ακόμα γνωστή η ιστοσελίδα μου θα προσθέσω κάποια πράγματα...
Αυτό που έχω σαν ανάμνηση είναι ότι ήταν τρία-τέσσερα αγόρια στην γειτονιά που έμενα τότε, μεγαλύτερα από εμένα ίσως κάπου στην προεφηβεία, καθώς και ένα κορίτσι. Μια μέρα που δεν με πρόσεχαν οι γονείς μου με πήγαν στον χώρο ενός ξυλουργείου που υπήρχε στην γειτονιά. Με έγδεισαν από την μέση και κάτω. Μου τσίμπησαν το πουλάκι μου με ένα μεταλλικό αντικείμενο κάτι σαν μεταλλικό τσιμπιδάκι, αυτό που χρησιμοποιεί κάποιος για τα βλέφαρα. Αυτό θυμάμαι. Μετά μου έδωσαν μια κούκλα να παίζω ενώ με πείραζαν, μάλλον λάθος ανάμνηση αυτό. Και όπως ήμουν γυμνός από τη μέση και κάτω συνέχιζαν να με πειράζουν αλλά δεν τα θυμάμαι όλα με διαύγεια. Μου είναι πολύ δύσκολο και οδυνηρό να τα ανακαλέσω στη μνήμη μου.
Όταν με βρήκαν οι γονείς μου και τους είπα στην αρχή τι συνέβη ότι με πείραξαν στα γεννητικά μου όργανα τρόμαξαν και τρόμαξαν και εμένα. Και μετά άλλαξα την ιστορία και είπα στους γονείς μου ότι απλώς παίζαμε με κούκλες.
Το καταλάβατε πάντως τι μου κάνανε τότε τα κωλοπαίδια από τη θολή ανάμνηση που έχω; Ήταν και ομαδική η κακοποίηση και με πείραξαν και με μεταλλικά αντικείμενα στο επίμαχο σημείο. Για αυτό προφανώς είναι πολύ οδυνηρό να το θυμηθώ τι έγινε.
Είπαν ότι θυμόταν κάτι ο πατέρας μου... Αλλά την επόμενη μέρα η μητέρα μου, μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε ότι τότε που είχε συμβεί, ότι είχε συμβεί… δεν είχα πει κάτι ξεκάθαρα και πως στην συνέχεια εγώ ήμουν αυτός που είπα ότι αυτά τα παιδιά ήταν κακά και ότι δεν θα ήθελα να ξαναπάω να παίξω μαζί τους.
Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό αν το σκεφτεί κανείς, δηλαδή το ότι στην αρχή είπε ότι δεν θυμόταν τίποτα, και ότι στην συνέχεια μου είπε αυτό που σας είπα παραπάνω. Και φυσικά αν έλεγα κάτι τέτοιο, τότε που ήμουν 5 χρονών είναι σίγουρο ότι θα με ρωτούσαν γιατί δεν ήθελα να πάω να ξαναπαίξω μαζί τους.
Ξέρετε τι πιστεύω; Πιστεύω ότι έχουν ενοχές για αυτό που είχε συμβεί. Εσείς τι λέτε;
Σημασία έχει όμως ότι τους καταλαβαίνω. Το μόνο που ήθελαν να κάνουν ήταν να με προστατέψουν τότε και τώρα. Απλά το έκαναν,και το κάνουν ίσως ακόμα, με το λάθος τρόπο.
Αυτό που μου συνέβη τότε ήταν κάτι που θα επηρέαζε την ζωή μου για όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι να υποστώ το αμέσως μεγαλύτερο σοκ, που δεν θα αργούσε να έρθει...
Αργότερα, την πρώτη χρονιά που έπιασα δουλειά στο επάγγελμα που ονειρευόμουν από μικρός, και το οποίο θα αποκαλύψω στην μεθεπόμενη δημοσίευση, υπήρχε μια συνάδελφος με την οποία μάλιστα είχα αντιπαράθεση μαζί της όταν πρωτοπήγα εκεί, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι ήταν πολύ έξυπνη γιατί παρατήρησε κάτι πάνω μου το οποίο δεν είχε παρατηρήσει κανένας άλλος μέχρι τότε, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου που απλά το ένιωθε και δεν το είχε συνειδητοποιήσει, μου είχε πει την φράση: «Δημήτρη, φοβάσαι τους ανθρώπους». Και αυτό ήταν η απόλυτη αλήθεια για εμένα.
Νομίζω… πως αυτό που κάνω τώρα είναι η τελευταία μου ελπίδα για να ξανααρχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γιατί στην συνέχεια και κατά την διάρκεια όλης της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας συνέβησαν πολλά ακόμα δυσάρεστα τα οποία για να τα ξεπερνούσα καθώς θα μεγάλωνα έπρεπε να αγωνιστώ σαν το σκυλί και να χρησιμοποιώ συνεχώς το μυαλό μου. Και νομίζω ότι όταν ξαναγίνει αυτό, όταν αρχίσω δηλαδή να εμπιστεύομαι πάλι τους ανθρώπους, θα τελειώσουν και όλοι οι εφιάλτες που βλέπω ξανά ξανά, όταν κοιμάμαι αλλά κυρίως όταν δεν κοιμάμαι… Ήδη ο ένας πέρασε και έσβησε… Πάμε για τους επόμενους...
Λοιπόν νομίζω πως για να αποκτήσει νόημα αυτό που βίωσα όταν ήμουν 5 χρονών…νομίζω…
ότι θέλω να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς οι γονείς πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Συμφωνείτε;
Και αν υπάρχουν αναγνώστες με παρόμοιες εμπειρίες, να αρχίσουν να μιλάνε για αυτές, να μην τις κρατάνε στους σκοτεινούς διαδρόμους της ψυχής τους. Να τις βγάλουν από μέσα τους γιατί ο μόνος τρόπος να ηρεμήσουν είναι αυτός. Ούτε τα αντικαταθλιπτικά, ούτε οι άσχημες σκέψεις.
Για όποιον δεν κατάλαβε την ιστορία μου γιατί κάποιοι που το διάβασαν με ρωτάνε, τώρα που δεν είναι ακόμα γνωστή η ιστοσελίδα μου θα προσθέσω κάποια πράγματα...
Αυτό που έχω σαν ανάμνηση είναι ότι ήταν τρία-τέσσερα αγόρια στην γειτονιά που έμενα τότε, μεγαλύτερα από εμένα ίσως κάπου στην προεφηβεία, καθώς και ένα κορίτσι. Μια μέρα που δεν με πρόσεχαν οι γονείς μου με πήγαν στον χώρο ενός ξυλουργείου που υπήρχε στην γειτονιά. Με έγδεισαν από την μέση και κάτω. Μου τσίμπησαν το πουλάκι μου με ένα μεταλλικό αντικείμενο κάτι σαν μεταλλικό τσιμπιδάκι, αυτό που χρησιμοποιεί κάποιος για τα βλέφαρα. Αυτό θυμάμαι. Μετά μου έδωσαν μια κούκλα να παίζω ενώ με πείραζαν, μάλλον λάθος ανάμνηση αυτό. Και όπως ήμουν γυμνός από τη μέση και κάτω συνέχιζαν να με πειράζουν αλλά δεν τα θυμάμαι όλα με διαύγεια. Μου είναι πολύ δύσκολο και οδυνηρό να τα ανακαλέσω στη μνήμη μου.
Όταν με βρήκαν οι γονείς μου και τους είπα στην αρχή τι συνέβη ότι με πείραξαν στα γεννητικά μου όργανα τρόμαξαν και τρόμαξαν και εμένα. Και μετά άλλαξα την ιστορία και είπα στους γονείς μου ότι απλώς παίζαμε με κούκλες.
Το καταλάβατε πάντως τι μου κάνανε τότε τα κωλοπαίδια από τη θολή ανάμνηση που έχω; Ήταν και ομαδική η κακοποίηση και με πείραξαν και με μεταλλικά αντικείμενα στο επίμαχο σημείο. Για αυτό προφανώς είναι πολύ οδυνηρό να το θυμηθώ τι έγινε.
