Θα σας μιλήσω για τα αμέσως επόμενα χρόνια στην ζωή μου. Πήγα στην 1η δημοτικού ίσως πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε. Ήμουν 5,5 χρονών. Ξέρετε τότε δεν υπήρχε αυτός ο νόμος που λέει ότι πρέπει να κλείσεις οπωσδήποτε τα 6 για να πας στην 1η δημοτικού. Λοιπόν σε όλο το δημοτικό απλά ήμουνα μόνος, φοβόμουν να αναπτύξω φιλίες, συνήθως καθόμουν μόνος μου στην τάξη, έπαιζα καμιά φορά με κορίτσια, ήθελα όμως να παίζω και με αγόρια αλλά νομίζω ότι φοβόμουν. Φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος αλλά τότε δεν το γνώριζα.
Είχε συμβεί κάτι πολύ ντροπιαστικό μια φορά. Ήταν ντροπιαστικό γιατί ήμουν πολύ μεγάλος για να συμβεί. Νομίζω ήμουν στην Τρίτη δημοτικού και είχα κατουρηθεί απάνω μου μέσα στην τάξη. Νομίζω ότι αυτό έγινε ακριβώς γιατί φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος.
Ξέρετε κάτι; Οι γονείς μου ή μάλλον η μητέρα μου για να ακριβολογώ είχε γίνει πολύ υπερπροστατευτική μετά από αυτό που έγινε στα Λιόσια. Δηλαδή θα έλεγα ακραία υπερπροστατευτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την 1η δημοτικού στα Λιόσια αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια μου είπε πως όταν με πείραξε ένας συμμαθητής μου τον έβαλε να γονατίσει μπροστά μου. Αλλά αργότερα όταν μετακομίσαμε στο καινούριο σχολείο που πήγαινα έκανε κάτι ακόμα χειρότερο.
Υπήρχε ένας συμμαθητής μου που όταν τον έβλεπα θυμόμουν τους χειρότερους από τους χαρακτήρες στα παιδικά καρτούν. Λοιπόν αυτός με χτυπούσε και γύρναγα στα σπίτι με σημάδια στο σώμα. Έβλεπα την θλίψη μέσα στα μάτια της όποτε γυρνούσα σπίτι.
Εκτός από το να με χτυπάει αυτό το καθικάκι με ταπείνωνε με κάθε λογής τρόπο, μου έσκιζε τα τετράδια, με κορόιδευε και άλλα πολλά. Λοιπόν μια μέρα τον βρήκε εκτός σχολείου και του έκανε κάτι πολύ άσχημο.Ας πούμε ότι του έκανε κάτι παραπάνω από μια απλή επίπληξη.
Επειδή όμως η μάνα μου έχει ακόμα ενοχές για αυτό που έκανε και δεν το παραδέχεται θα το σεβαστώ και δεν θα πω τι ακριβώς έκανε...
Το θέμα βέβαια με την μαμά μου είναι, ότι είναι ακόμα υπερπροστατευτική και μου έλεγε τι ρούχα και τι παπούτσια να βάλω. Μαμά την Πρωτοχρονιά ένιωθα ότι ήθελες μαζί σου τα παπούτσια που μου αγόρασες, και όχι εμένα! Και αν θα στεγνώσω τα μαλλιά μου, και μου πήρε και παντοφλίτσες... τι συγκινητικό!
Όλα αυτά μέχρι και πριν λίγες μέρες, 28 χρονών είμαι έλεος!
Μου την έδινε στα νεύρα όλο αυτό … Μου την έδινε στα νεύρα τόσο που ήμουν στο τσακ από το να γράψω τι του έκανε του συμμαθητή μου…Ξέρετε πιο είναι το πιο κουλό; Η ίδια μου το είχε πει τότε, και τώρα δεν το παραδέχεται lοl
Λοιπόν η μαμά μου, δεν μου είπε τίποτα στην αρχή για αυτό που έκανε. Αλλά αυτός φυσικά το είπε στους συμμαθητές μου και σε εμένα. Και εγώ είχα μείνει έκθαμβος να αναρωτιέμαι. Όταν γύρισα στο σπίτι εκείνη την ημέρα την ρώτησα, το παραδέχτηκε και είπε να μην πω τίποτα σε κανένα.
Λοιπόν όλα αυτά που έκανε η μητέρα μου κατέστρεφαν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά. Νομίζω ότι τώρα η μητέρα μου έχει καταλάβει αρκετά για το πόσο κακό μου έκανε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονταν αυτές τις καταστάσεις - και για να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά πια, τώρα που έχω καταλάβει για ποιο λόγο έγιναν...
Καλό πάντως είναι ο αδελφός μου που την πιστεύει να τα διαβάσει αυτά και να καταλάβει ότι λέω την αλήθεια, μπας και ξυπνήσει! Brother δεν θα είσαι μαζί μας στην νέα γη, αν δεν πιστέψεις εμένα! Μην πιστεύεις την μαμά. Στο λέω μόνο και μόνο γιατί θέλω να σε βοηθήσω.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι μια φορά όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο έκανα και εγώ κάτι κακό, που επηρέασε τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα ειπωθεί λίγο αργότερα.
Τέλοσπάντων, νομίζω ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνει η μητέρα μου είναι αντί να μην επεμβαίνει τόσο ακραία, να ενισχύσει εμένα τον ίδιο ώστε να μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά. Να με μάθει, να μου δώσει να καταλάβω πως θα πρέπει να έχω ψυχικές δυνάμεις και αντοχές, και ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω με τον δικό μου τρόπο.
Σε όλο το δημοτικό αισθανόμουν, στενοχωρημένος, φοβισμένος και όπως είπα και πριν κάπως θυμωμένος για όλα αυτά. Και κυρίως ήμουν μόνος, πολύ μόνος. Νομίζω ότι κανένας τότε δεν με είχε ρωτήσει πως νιώθω και γιατί. Νομίζω ότι δεν υπήρχε κανένας εκεί για να με ακούσει. Και συνέβαινε και κάτι άλλο, όλα αυτά τα έκρυβα. Νομίζω ότι κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας και τουλάχιστον μέχρι τα 12 έτη, που θα βρισκόμουν στην ΄Β γυμνασίου και θα σας εξηγήσω αργότερα τι έγινε, δεν είχα κλάψει ούτε μία φορά.
Επίσης κάποια στιγμή αποφάσισα να μην μιλάω άλλο στους γονείς μου και να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω μόνος μου ότι θα μου συνέβαινε από εδώ και μπρος στο σχολείο. Για να πω την πλήρη αλήθεια θυμάμαι ακόμα τις σκέψεις που έκανα από μέσα μου σαν παιδί τότε…
Έλεγα αφού όταν τους είπα αυτό που έγινε τότε στα Λιόσια αντέδρασαν έτσι, και όταν τους λέω για κάτι από το σχολείο αντιδρούν έτσι, άρα τώρα δεν θα ξανάμιλήσω. Καμιά φορά όμως αυτό που σου υπαγορεύει η λογική ακόμα και όταν είσαι παιδί είναι λάθος...
Ξέρετε γιατί; Αυτό που αποφάσισα ήταν η χειρότερη απόφαση που μπορούσα να πάρω τότε γιατί…
…γιατί αργότερα θα πήγαινα στο Γυμνάσιο.
Λοιπόν για να έχουν νόημα όσα ζούσα στο δημοτικό θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τους υπερπροστατευτικούς γονείς.
Είχε συμβεί κάτι πολύ ντροπιαστικό μια φορά. Ήταν ντροπιαστικό γιατί ήμουν πολύ μεγάλος για να συμβεί. Νομίζω ήμουν στην Τρίτη δημοτικού και είχα κατουρηθεί απάνω μου μέσα στην τάξη. Νομίζω ότι αυτό έγινε ακριβώς γιατί φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος.
Ξέρετε κάτι; Οι γονείς μου ή μάλλον η μητέρα μου για να ακριβολογώ είχε γίνει πολύ υπερπροστατευτική μετά από αυτό που έγινε στα Λιόσια. Δηλαδή θα έλεγα ακραία υπερπροστατευτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την 1η δημοτικού στα Λιόσια αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια μου είπε πως όταν με πείραξε ένας συμμαθητής μου τον έβαλε να γονατίσει μπροστά μου. Αλλά αργότερα όταν μετακομίσαμε στο καινούριο σχολείο που πήγαινα έκανε κάτι ακόμα χειρότερο.
Υπήρχε ένας συμμαθητής μου που όταν τον έβλεπα θυμόμουν τους χειρότερους από τους χαρακτήρες στα παιδικά καρτούν. Λοιπόν αυτός με χτυπούσε και γύρναγα στα σπίτι με σημάδια στο σώμα. Έβλεπα την θλίψη μέσα στα μάτια της όποτε γυρνούσα σπίτι.
Εκτός από το να με χτυπάει αυτό το καθικάκι με ταπείνωνε με κάθε λογής τρόπο, μου έσκιζε τα τετράδια, με κορόιδευε και άλλα πολλά. Λοιπόν μια μέρα τον βρήκε εκτός σχολείου και του έκανε κάτι πολύ άσχημο.Ας πούμε ότι του έκανε κάτι παραπάνω από μια απλή επίπληξη.
Επειδή όμως η μάνα μου έχει ακόμα ενοχές για αυτό που έκανε και δεν το παραδέχεται θα το σεβαστώ και δεν θα πω τι ακριβώς έκανε...
Το θέμα βέβαια με την μαμά μου είναι, ότι είναι ακόμα υπερπροστατευτική και μου έλεγε τι ρούχα και τι παπούτσια να βάλω. Μαμά την Πρωτοχρονιά ένιωθα ότι ήθελες μαζί σου τα παπούτσια που μου αγόρασες, και όχι εμένα! Και αν θα στεγνώσω τα μαλλιά μου, και μου πήρε και παντοφλίτσες... τι συγκινητικό!
Όλα αυτά μέχρι και πριν λίγες μέρες, 28 χρονών είμαι έλεος!
Μου την έδινε στα νεύρα όλο αυτό … Μου την έδινε στα νεύρα τόσο που ήμουν στο τσακ από το να γράψω τι του έκανε του συμμαθητή μου…Ξέρετε πιο είναι το πιο κουλό; Η ίδια μου το είχε πει τότε, και τώρα δεν το παραδέχεται lοl
Λοιπόν η μαμά μου, δεν μου είπε τίποτα στην αρχή για αυτό που έκανε. Αλλά αυτός φυσικά το είπε στους συμμαθητές μου και σε εμένα. Και εγώ είχα μείνει έκθαμβος να αναρωτιέμαι. Όταν γύρισα στο σπίτι εκείνη την ημέρα την ρώτησα, το παραδέχτηκε και είπε να μην πω τίποτα σε κανένα.
Λοιπόν όλα αυτά που έκανε η μητέρα μου κατέστρεφαν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά. Νομίζω ότι τώρα η μητέρα μου έχει καταλάβει αρκετά για το πόσο κακό μου έκανε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονταν αυτές τις καταστάσεις - και για να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά πια, τώρα που έχω καταλάβει για ποιο λόγο έγιναν...
Καλό πάντως είναι ο αδελφός μου που την πιστεύει να τα διαβάσει αυτά και να καταλάβει ότι λέω την αλήθεια, μπας και ξυπνήσει! Brother δεν θα είσαι μαζί μας στην νέα γη, αν δεν πιστέψεις εμένα! Μην πιστεύεις την μαμά. Στο λέω μόνο και μόνο γιατί θέλω να σε βοηθήσω.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι μια φορά όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο έκανα και εγώ κάτι κακό, που επηρέασε τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα ειπωθεί λίγο αργότερα.
Τέλοσπάντων, νομίζω ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνει η μητέρα μου είναι αντί να μην επεμβαίνει τόσο ακραία, να ενισχύσει εμένα τον ίδιο ώστε να μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά. Να με μάθει, να μου δώσει να καταλάβω πως θα πρέπει να έχω ψυχικές δυνάμεις και αντοχές, και ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω με τον δικό μου τρόπο.
Σε όλο το δημοτικό αισθανόμουν, στενοχωρημένος, φοβισμένος και όπως είπα και πριν κάπως θυμωμένος για όλα αυτά. Και κυρίως ήμουν μόνος, πολύ μόνος. Νομίζω ότι κανένας τότε δεν με είχε ρωτήσει πως νιώθω και γιατί. Νομίζω ότι δεν υπήρχε κανένας εκεί για να με ακούσει. Και συνέβαινε και κάτι άλλο, όλα αυτά τα έκρυβα. Νομίζω ότι κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας και τουλάχιστον μέχρι τα 12 έτη, που θα βρισκόμουν στην ΄Β γυμνασίου και θα σας εξηγήσω αργότερα τι έγινε, δεν είχα κλάψει ούτε μία φορά.
Επίσης κάποια στιγμή αποφάσισα να μην μιλάω άλλο στους γονείς μου και να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω μόνος μου ότι θα μου συνέβαινε από εδώ και μπρος στο σχολείο. Για να πω την πλήρη αλήθεια θυμάμαι ακόμα τις σκέψεις που έκανα από μέσα μου σαν παιδί τότε…
Έλεγα αφού όταν τους είπα αυτό που έγινε τότε στα Λιόσια αντέδρασαν έτσι, και όταν τους λέω για κάτι από το σχολείο αντιδρούν έτσι, άρα τώρα δεν θα ξανάμιλήσω. Καμιά φορά όμως αυτό που σου υπαγορεύει η λογική ακόμα και όταν είσαι παιδί είναι λάθος...
Ξέρετε γιατί; Αυτό που αποφάσισα ήταν η χειρότερη απόφαση που μπορούσα να πάρω τότε γιατί…
…γιατί αργότερα θα πήγαινα στο Γυμνάσιο.
Λοιπόν για να έχουν νόημα όσα ζούσα στο δημοτικό θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τους υπερπροστατευτικούς γονείς.
