Για να δούμε τι συνέβαινε και στο Λύκειο...
Πρέπει πρώτα από όλα να πω ότι ευτυχώς το bulling στο Λύκειο όπου είχαμε συναντηθεί οι μαθητές και από τα δύο Γυμνάσια του Ελληνικού σταμάτησε, οπότε ευτυχώς ηρέμησα κάπως. Δεν έχω να πω κάτι για τους συμμαθητές μου από το Λύκειο παρά μόνο ότι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, εκτός από έναν μόνο από ένα άλλο τμήμα από αυτό που ήμουν εγώ και αυτός θα τα ακούσει που λέτε όταν θα έχω γίνει διάσημος σε όλο το σύμπαν... Ήταν συμμαθητής μου και στο δημοτικό αυτός και από τότε με ειρωνεύονταν...
Λοιπόν δεν είχα και πολλές επαφές τότε μαζί τους, με τους συμμαθητές μου από το Λύκειο γιατί ήμουν πολύ κλειστός με όλα αυτά που μου συνέβαιναν και τώρα απλά θέλω να τους χαιρετήσω και να τους ευχηθώ να ευχαριστηθούν το blog μου. Όποτε αφού δεν έχω να πω κάτι άλλο για τους συμμαθητές μου παρά μόνο να τους χαιρετίσω, να είστε καλά παιδιά όπου και αν είστε, θα μιλήσω λίγο για κάποιους καθηγητές, για κάνα δυο...
Είχα που λέτε στο Λύκειο κάτι καθηγητές… μάλαμα… Θυμάμαι μια τσατσά την Θ.Σ. φιλόλογο. Κυρία Θεανώ για εσάς λέω που μας λέγατε ότι σε αυτήν την ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας… Όταν σας βρήκα στην πόρτα του Λυκείου από τους δύο Δημήτρηδες θυμηθήκατε αυτόν που παίζει σε τηλεοπτικό σήριαλ και όχι τον δάσκαλο. Να σας θυμίσω, λοιπόν κάποια πραγματάκια μήπως με θυμηθείτε καλύτερα…
Ήμουν άρρωστος για δυο-τρεις ημέρες και γράφαμε την επομένη διαγώνισμα στην ιστορία. Δεν είχα μπορέσει να διαβάσω καλά τότε και σας ζήτησα να το γράψω άλλη ημέρα αλλά εσείς με αποπήρατε και βγήκα από την τάξη κλαίγοντας. Όταν τέλειωσε το διαγώνισμα, μου είχατε πει μια ζωή έτσι με τα κλάματα θα αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις στην ζωή σου;
Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται… Κλαίω ακόμα και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα από τότε και μέχρι να τελειώσει αυτό το blog δεν νομίζω να σταματήσω να κλαίω... Αλλά έγινε και κάτι άλλο που θα σας αρέσει… Προσευχήθηκα στον Θεό και στον Χριστούλη μας και ευτυχώς δεν μου έδωσε μόνο μια σακουλίτσα με Gummy Bears... Δείτε το videoclip της Lady Gaga που έχω βάλει στην εισαγωγή αυτού του blog για να καταλάβετε τι εννοώ και συνεχίστε να παρακολουθείτε και το blog...
Κατά τα λοιπά είχα και έναν πληροφορικάριο πολύ χλεχλέ, μιλάμε για αρρωστάκη Β΄ βαθμού ο τύπος, Kωνσταντίνο Μαραγκό τον λένε, τον βρήκα για λίγο το 2012 και μου είπε ότι έκανε και διδακτορικό... Είχα κάτσει σαν τον μαλάκα και του είχα κάνει μια καταπληκτική εργασία-project στο powerpoint για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, όταν ήμουν Γ' Λυκείου. Μιλάμε για το 2000-2001 έτσι, μόλις που είχα αρχίσει να μαθαίνω υπολογιστή, ούτε word ήξερα, ούτε τίποτα άλλο, ούτε είχαμε στο σπίτι υπολογιστή.
Καθόμουν σε χρονιά που θα δίναμε πανελλαδικές και πήγαινα στο εργαστήριο πληροφορικής και περνούσα ώρες εκεί και το έβλεπε ο άρρωστος. Όταν του παρέδωσα την εργασία, του έδωσα και την περιγραφή της σε χειρόγραφο αντί ηλεκτρονικά και πήγε ο άρρωστος και μου την έσκισε και την πέταξε στα σκουπίδια μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο. Μιλάμε για μεγάλη αρρώστια και κατάντια!
Αλλά από τη άλλη, την φωτεινή μεριά θυμάμαι ως παράδειγμα προς μίμηση για τους άλλους καθηγητές μια καταπληκτική φιλόλογο που είχα στο Λύκειο, την κ. Καρατζά, η οποία μάλιστα δεν ήταν μόνιμη στο Λύκειο που πήγαινα, είχε κάτσει για μία χρονιά μόνο από ότι θυμάμαι. Αυτή η γυναίκα παρόλο που δούλευε σε δημόσιο σχολείο, τα έδινε όλα στην δουλειά της. Θυμάμαι ότι οι συμμαθητές μου ήταν πολύ δυσαρεστημένοι και θυμωμένοι μαζί της γιατί ήταν πολύ αυστηρή με την βαθμολογία. Εγώ πάντως πιστεύω ότι επειδή τα έδινε όλα για την δουλειά της, δικαίως ήταν και αυστηρή! Όταν τα δίνεις όλα, περιμένεις και από τους γύρω σου να σου επιστρέψουν κάτι από όσα τους προσφέρεις.
Μια μέρα με είχε βοηθήσει που είχα αργήσει να ξεκινήσω για το σχολείο, με βρήκε με το αυτοκίνητο της στο δρόμο και σταμάτησε να με πάρει! Κ. Καρατζά θα σας θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Πρέπει πρώτα από όλα να πω ότι ευτυχώς το bulling στο Λύκειο όπου είχαμε συναντηθεί οι μαθητές και από τα δύο Γυμνάσια του Ελληνικού σταμάτησε, οπότε ευτυχώς ηρέμησα κάπως. Δεν έχω να πω κάτι για τους συμμαθητές μου από το Λύκειο παρά μόνο ότι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, εκτός από έναν μόνο από ένα άλλο τμήμα από αυτό που ήμουν εγώ και αυτός θα τα ακούσει που λέτε όταν θα έχω γίνει διάσημος σε όλο το σύμπαν... Ήταν συμμαθητής μου και στο δημοτικό αυτός και από τότε με ειρωνεύονταν...
Λοιπόν δεν είχα και πολλές επαφές τότε μαζί τους, με τους συμμαθητές μου από το Λύκειο γιατί ήμουν πολύ κλειστός με όλα αυτά που μου συνέβαιναν και τώρα απλά θέλω να τους χαιρετήσω και να τους ευχηθώ να ευχαριστηθούν το blog μου. Όποτε αφού δεν έχω να πω κάτι άλλο για τους συμμαθητές μου παρά μόνο να τους χαιρετίσω, να είστε καλά παιδιά όπου και αν είστε, θα μιλήσω λίγο για κάποιους καθηγητές, για κάνα δυο...
Είχα που λέτε στο Λύκειο κάτι καθηγητές… μάλαμα… Θυμάμαι μια τσατσά την Θ.Σ. φιλόλογο. Κυρία Θεανώ για εσάς λέω που μας λέγατε ότι σε αυτήν την ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας… Όταν σας βρήκα στην πόρτα του Λυκείου από τους δύο Δημήτρηδες θυμηθήκατε αυτόν που παίζει σε τηλεοπτικό σήριαλ και όχι τον δάσκαλο. Να σας θυμίσω, λοιπόν κάποια πραγματάκια μήπως με θυμηθείτε καλύτερα…
Ήμουν άρρωστος για δυο-τρεις ημέρες και γράφαμε την επομένη διαγώνισμα στην ιστορία. Δεν είχα μπορέσει να διαβάσω καλά τότε και σας ζήτησα να το γράψω άλλη ημέρα αλλά εσείς με αποπήρατε και βγήκα από την τάξη κλαίγοντας. Όταν τέλειωσε το διαγώνισμα, μου είχατε πει μια ζωή έτσι με τα κλάματα θα αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις στην ζωή σου;
Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται… Κλαίω ακόμα και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα από τότε και μέχρι να τελειώσει αυτό το blog δεν νομίζω να σταματήσω να κλαίω... Αλλά έγινε και κάτι άλλο που θα σας αρέσει… Προσευχήθηκα στον Θεό και στον Χριστούλη μας και ευτυχώς δεν μου έδωσε μόνο μια σακουλίτσα με Gummy Bears... Δείτε το videoclip της Lady Gaga που έχω βάλει στην εισαγωγή αυτού του blog για να καταλάβετε τι εννοώ και συνεχίστε να παρακολουθείτε και το blog...
Κατά τα λοιπά είχα και έναν πληροφορικάριο πολύ χλεχλέ, μιλάμε για αρρωστάκη Β΄ βαθμού ο τύπος, Kωνσταντίνο Μαραγκό τον λένε, τον βρήκα για λίγο το 2012 και μου είπε ότι έκανε και διδακτορικό... Είχα κάτσει σαν τον μαλάκα και του είχα κάνει μια καταπληκτική εργασία-project στο powerpoint για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, όταν ήμουν Γ' Λυκείου. Μιλάμε για το 2000-2001 έτσι, μόλις που είχα αρχίσει να μαθαίνω υπολογιστή, ούτε word ήξερα, ούτε τίποτα άλλο, ούτε είχαμε στο σπίτι υπολογιστή.
Καθόμουν σε χρονιά που θα δίναμε πανελλαδικές και πήγαινα στο εργαστήριο πληροφορικής και περνούσα ώρες εκεί και το έβλεπε ο άρρωστος. Όταν του παρέδωσα την εργασία, του έδωσα και την περιγραφή της σε χειρόγραφο αντί ηλεκτρονικά και πήγε ο άρρωστος και μου την έσκισε και την πέταξε στα σκουπίδια μόνο και μόνο για αυτό τον λόγο. Μιλάμε για μεγάλη αρρώστια και κατάντια!
Αλλά από τη άλλη, την φωτεινή μεριά θυμάμαι ως παράδειγμα προς μίμηση για τους άλλους καθηγητές μια καταπληκτική φιλόλογο που είχα στο Λύκειο, την κ. Καρατζά, η οποία μάλιστα δεν ήταν μόνιμη στο Λύκειο που πήγαινα, είχε κάτσει για μία χρονιά μόνο από ότι θυμάμαι. Αυτή η γυναίκα παρόλο που δούλευε σε δημόσιο σχολείο, τα έδινε όλα στην δουλειά της. Θυμάμαι ότι οι συμμαθητές μου ήταν πολύ δυσαρεστημένοι και θυμωμένοι μαζί της γιατί ήταν πολύ αυστηρή με την βαθμολογία. Εγώ πάντως πιστεύω ότι επειδή τα έδινε όλα για την δουλειά της, δικαίως ήταν και αυστηρή! Όταν τα δίνεις όλα, περιμένεις και από τους γύρω σου να σου επιστρέψουν κάτι από όσα τους προσφέρεις.
Μια μέρα με είχε βοηθήσει που είχα αργήσει να ξεκινήσω για το σχολείο, με βρήκε με το αυτοκίνητο της στο δρόμο και σταμάτησε να με πάρει! Κ. Καρατζά θα σας θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Tώρα θα έρθω εγώ σε εσάς κ. Καρατζά θα σας πάρω με το δικό μου αυτοκίνητο και εσάς και όλους τους συμμαθητές μου από το Λύκειο και θα σας οδηγήσω όλους εκεί όπου μπορείτε να δείτε το μέλλον εκεί όπου θα βρείτε πίστη στα χρόνια που σπαταλήσαμε, πίσω εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν στις μέρες εκείνες που το φως δεν είχε ακόμα χαθεί...
