Αν νομίζετε ότι τα προβλήματα μου στην εφηβεία τέλειωσαν αυταπατάσθε… Γιατί μου συνέβαινε και κάτι άλλο απαίσιο… Είχα πολύ λεπτή φωνή. Μέχρι 23 χρονών είχα πολύ λεπτή φωνή. Τόσο λεπτή που ο γαστρεντερολόγος μου νόμιζε ότι είχα καθυστερημένη εφηβεία… (lol)
Βασικά όμως μην νομίζετε ότι και εγώ σκεφτόμουν κάτι διαφορετικό όσο ήμουν μικρός. Πάνω κάτω νόμιζα ότι η φωνή μου δεν είχε αλλάξει και ότι είχε μείνει παιδική. Βέβαια το θεωρούσα πολύ περίεργο όλο αυτό που μου συνέβαινε. Υπήρχε μια συμφοιτήτρια μου που τώρα την έχω χάσει τελείως που μου είχε πει ότι η φωνή μου θα μπορούσε να διορθωθεί με λογοθεραπεία. Γενικά από τότε και αφού βάλαμε ιντερνέτ στο σπίτι και ειδικά καθώς πλησίαζε ο καιρός να πιάσω δουλεία σαν δάσκαλος άρχισα να ψάχνω τι ακριβώς μου συνέβαινε. Ω ναι καλά το καταλάβατε υπάρχει μια συγκεκριμένη πάθηση και ήταν αυτό που είχα, και πάλι δεν με βοήθησε κανένας γιατρός τόσα χρόνια και πάλι βρήκα μόνος μου τι ήταν αυτό που είχα…
Υπάρχει λοιπόν μία πάθηση που οφείλεται και αυτή ως επί το πλείστον σε ψυχολογικά αίτια και λέγεται puberphonia. Αυτό που είχα διορθώνονταν πολύ απλά με λογοθεραπεία όπως μου είχε πει και η συμφοιτήτρια μου.
Πριν πιάσω δουλειά σαν δάσκαλος φοβόμουν τόσο πολύ για το πώς θα με αντιμετώπιζαν σε όποιο σχολείο και αν πήγαινα, που άρχισα εκείνο το καλοκαίρι να κάνω ασκήσεις φωνητικής στο σπίτι όποτε ήμουν μόνος.
Η φωνή μου δεν είχε αλλάξει ακόμα όταν πάτησα το πόδι μου την πρώτη μέρα στο σχολείο που έπιασα δουλειά σαν αναπληρωτής… Οπότε ήταν λογικό μία συνάδελφος εκεί, να πει «άντε να δούμε πότε θα μας φέρουν κανέναν άντρα στο σχολείο». Το είπε αυτό γιατί πριν από εμένα είχε ήδη διορισθεί σαν αναπληρωτής στο ίδιο σχολείο ένα πολύ συμπαθητικό παιδί που ήταν όμως λίγο θηλυπρεπές. Επίσης ο πρώτος διευθυντής που με υποδέχτηκε(γιατί στην συνέχεια οι διευθυντές άλλαξαν) μαζί με την δασκάλα των Αγγλικών σχολίαζαν για το πώς τους στέλνουν έτσι δασκάλους χωρίς να περάσουν από κάποια επιτροπή για να δουν αν είναι ικανοί και κάτι τέτοιες μαλακιές, ένα σκηνικό που επαναλήφθηκε βασικά λίγους μήνες αργότερα με ακόμα χειρότερο τρόπο με τον επόμενο διευθυντή αλλά γενικά τα συμβάντα στο Ζεφύρι σας τα φυλάω για kinder έκπληξη και για αργότερα…
Τεσπά η ουσία είναι πως στο σχολείο στο Ζεφύρι που έπιασα δουλειά γινόταν το χάος και της πουτάνας το κάγκελο… Και έτσι τις πρώτες 2 μέρες που μπήκα σε τάξεις χρειάστηκε να φωνάξω λίγο παραπάνω… Ήταν οι μόνες μέρες που φώναξα τα τρία χρόνια που δούλεψα σαν αναπληρωτής δάσκαλος, γιατί ακόμα και στο ίδιο σχολείο όταν ανέλαβα την έκτη τάξη που μου έδωσαν, και στην οποία γινόταν ο πανζουρλισμός δεν ξαναφώναξα.
Τις πρώτες λοιπόν μέρες στο Ζεφύρι χρειάστηκε να φωνάξω και τσουπ ως δια μαγείας η φωνή μου άλλαξε! Και αν δεν με πιστεύετε σας έχω σκανάρει την βεβαίωση προϋπηρεσίας εκείνης της χρονιάς, όπου φαίνεται η ημερομηνία διορισμού μου, και το scanning στο λάρυγγα που με πήγαν να κάνω οι γονείς μου επειδή τρόμαξαν από την απότομη αλλαγή(ναι οι γονείς μου με πήγαν για scanning όταν η φωνή μου έγινε φυσιολογική για ένα αγόρι!)
Εδώ σας βάζω δύο βιντεάκια με λογοθεραπευτές οι οποίοι διορθώνουν την φωνή σε ασθενείς με puberphonia για να καταλάβετε περίπου για το τι ακριβώς σας μιλάω...
Χμ… το ότι κατάφερα μόνος μου να αλλάξω την φωνή μου το θεώρησα τότε ως θαύμα… Ένα θαύμα που το πέτυχα με τις δικές μου δυνάμεις. Για αυτό για να έχει νόημα όλο αυτό που πέρασα και κατάφερα με την φωνή μου θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση για αυτό ακριβώς το θέμα. Για τα θαύματα που μπορούμε να πετύχουμε αν έχουμε πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό.
Βασικά όμως μην νομίζετε ότι και εγώ σκεφτόμουν κάτι διαφορετικό όσο ήμουν μικρός. Πάνω κάτω νόμιζα ότι η φωνή μου δεν είχε αλλάξει και ότι είχε μείνει παιδική. Βέβαια το θεωρούσα πολύ περίεργο όλο αυτό που μου συνέβαινε. Υπήρχε μια συμφοιτήτρια μου που τώρα την έχω χάσει τελείως που μου είχε πει ότι η φωνή μου θα μπορούσε να διορθωθεί με λογοθεραπεία. Γενικά από τότε και αφού βάλαμε ιντερνέτ στο σπίτι και ειδικά καθώς πλησίαζε ο καιρός να πιάσω δουλεία σαν δάσκαλος άρχισα να ψάχνω τι ακριβώς μου συνέβαινε. Ω ναι καλά το καταλάβατε υπάρχει μια συγκεκριμένη πάθηση και ήταν αυτό που είχα, και πάλι δεν με βοήθησε κανένας γιατρός τόσα χρόνια και πάλι βρήκα μόνος μου τι ήταν αυτό που είχα…
Υπάρχει λοιπόν μία πάθηση που οφείλεται και αυτή ως επί το πλείστον σε ψυχολογικά αίτια και λέγεται puberphonia. Αυτό που είχα διορθώνονταν πολύ απλά με λογοθεραπεία όπως μου είχε πει και η συμφοιτήτρια μου.
Πριν πιάσω δουλειά σαν δάσκαλος φοβόμουν τόσο πολύ για το πώς θα με αντιμετώπιζαν σε όποιο σχολείο και αν πήγαινα, που άρχισα εκείνο το καλοκαίρι να κάνω ασκήσεις φωνητικής στο σπίτι όποτε ήμουν μόνος.
Η φωνή μου δεν είχε αλλάξει ακόμα όταν πάτησα το πόδι μου την πρώτη μέρα στο σχολείο που έπιασα δουλειά σαν αναπληρωτής… Οπότε ήταν λογικό μία συνάδελφος εκεί, να πει «άντε να δούμε πότε θα μας φέρουν κανέναν άντρα στο σχολείο». Το είπε αυτό γιατί πριν από εμένα είχε ήδη διορισθεί σαν αναπληρωτής στο ίδιο σχολείο ένα πολύ συμπαθητικό παιδί που ήταν όμως λίγο θηλυπρεπές. Επίσης ο πρώτος διευθυντής που με υποδέχτηκε(γιατί στην συνέχεια οι διευθυντές άλλαξαν) μαζί με την δασκάλα των Αγγλικών σχολίαζαν για το πώς τους στέλνουν έτσι δασκάλους χωρίς να περάσουν από κάποια επιτροπή για να δουν αν είναι ικανοί και κάτι τέτοιες μαλακιές, ένα σκηνικό που επαναλήφθηκε βασικά λίγους μήνες αργότερα με ακόμα χειρότερο τρόπο με τον επόμενο διευθυντή αλλά γενικά τα συμβάντα στο Ζεφύρι σας τα φυλάω για kinder έκπληξη και για αργότερα…
Τεσπά η ουσία είναι πως στο σχολείο στο Ζεφύρι που έπιασα δουλειά γινόταν το χάος και της πουτάνας το κάγκελο… Και έτσι τις πρώτες 2 μέρες που μπήκα σε τάξεις χρειάστηκε να φωνάξω λίγο παραπάνω… Ήταν οι μόνες μέρες που φώναξα τα τρία χρόνια που δούλεψα σαν αναπληρωτής δάσκαλος, γιατί ακόμα και στο ίδιο σχολείο όταν ανέλαβα την έκτη τάξη που μου έδωσαν, και στην οποία γινόταν ο πανζουρλισμός δεν ξαναφώναξα.
Τις πρώτες λοιπόν μέρες στο Ζεφύρι χρειάστηκε να φωνάξω και τσουπ ως δια μαγείας η φωνή μου άλλαξε! Και αν δεν με πιστεύετε σας έχω σκανάρει την βεβαίωση προϋπηρεσίας εκείνης της χρονιάς, όπου φαίνεται η ημερομηνία διορισμού μου, και το scanning στο λάρυγγα που με πήγαν να κάνω οι γονείς μου επειδή τρόμαξαν από την απότομη αλλαγή(ναι οι γονείς μου με πήγαν για scanning όταν η φωνή μου έγινε φυσιολογική για ένα αγόρι!)
Εδώ σας βάζω δύο βιντεάκια με λογοθεραπευτές οι οποίοι διορθώνουν την φωνή σε ασθενείς με puberphonia για να καταλάβετε περίπου για το τι ακριβώς σας μιλάω...
Χμ… το ότι κατάφερα μόνος μου να αλλάξω την φωνή μου το θεώρησα τότε ως θαύμα… Ένα θαύμα που το πέτυχα με τις δικές μου δυνάμεις. Για αυτό για να έχει νόημα όλο αυτό που πέρασα και κατάφερα με την φωνή μου θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση για αυτό ακριβώς το θέμα. Για τα θαύματα που μπορούμε να πετύχουμε αν έχουμε πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό.
