31/3/12

κιλά: 88

Ιατρική…

Πριν συνεχίσω με τις περιπέτειες της ζωής μου θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από την ιατρική και πως αυτή έχει καταντήσει στις μέρες μας. Η ιατρική, έτσι όπως την κάνανε κατάντησε στο να μια βιομηχανία κέρδους. Πανάκριβα χημικά φάρμακα που κάνουν στους ασθενείς περισσότερη βλάβη από αυτή που πάνε να διορθώσουν και γιατροί που βλέπουν τους ασθενείς σαν χρήμα.

Ένα παράδειγμα που βγάζει μάτια; Είναι φριχτό αλλά στην Ελλάδα μία στις δύο γεννήσεις γίνεται με καισαρική τομή και όχι φυσιολογικά όταν στις άλλες χώρες αυτό το ποσοστό φτάνει γύρω στο 20% μόνο και μόνο από ότι καταλαβαίνω για να κερδίσουν οι γιατροί παραπάνω χρήματα.

Δες εδώ:

Κερδοφόρα επιχείρηση οι καισαρικές τομές

Ίσως υπάρχουν και κάποιες γυναίκες που το ζητάνε από μόνες τους για διευκόλυνση, αν και δεν καταλαβαίνω τι διευκόλυνση είναι να σε σφάζουν όταν υπάρχουν πολύ πιο φυσικοί μέθοδοι για έναν ανώδυνο τοκετό όπως η γέννα στο νερό.

Δες εδώ:

Τοκετός στο νερό

Όσον αφορά εμένα… σταμάτησα τα χάπια για την ελκώδη εδώ και 5 χρόνια. Το μόνο που έκαναν αυτά τα σκατά ήταν να επιβαρύνουν τον οργανισμό μου επί καθημερινής βάσης χωρίς να τα χρειάζεται. Είμαι μια χαρά και όλα αυτά τα χρόνια τα παίρνω μόνο κατά τα διαστήματα τα οποία έχω κρίσεις ώστε μα βοηθήσω το έντερο μου να ηρεμήσει. Δηλαδή αυτό στο οποίο σε βοηθάει η μεσαλαζίνη, η δραστική ουσία που περιέχουν. Επίσης δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έπρεπε να τα παίρνω τόσα χρόνια από 12 μέχρι 23 επί καθημερινής βάσεως. Αν μου το εξηγήσει αυτό ένας γιατρός θα του ήμουν ευγνώμων. Όπως δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί κανένας δεν λέει στους ασθενείς με φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου ότι η ψυχοθεραπεία θα τους βοηθήσει πολύ παραπάνω σε σχέση με τα χάπια…

Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ υπάρχουν πολύ πιο φυσικές μέθοδοι αντιμετώπισης για την πλειοψηφία των ασθενειών, που οι σοφοί προπάτορες μας γνώριζαν πολύ καλύτερα από εμάς, εμείς καταφεύγουμε στα χημικά των φαρμακοβιομηχανιών. Ίσως για τα λεφτά, τα λεφτά, δηλαδή για να κερδίζει πακτωλούς χρημάτων η κάθε πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία…

Λοιπόν έχω την εντύπωση ότι η κλασσική ιατρική τους μόνους που μπορεί να βοηθήσει είναι όσους έχουν κάποιο πρόβλημα παθοφυσιολογίας και όχι κάποιο αυτοάνοσο νόσημα για παράδειγμα και ότι αρκετοί από όσους εμπλέκονται στην ιατρική θέλουν απλά να εξασφαλίσουν κέρδη οι φαρμακοβιομηχανίες αντί να βοηθήσουν πραγματικά τον ασθενή…

Τέλος, θεωρώ απαίσιο που οι γιατροί επεδείκνυαν τόση άγνοια και αδιαφορία και δεν καθοδηγούσαν σωστά τους γονείς μου στην εφηβεία… Έβλεπαν ότι έχω ελκώδη, υπέρταση και ένα σωρό άλλα. Μα δεν βρέθηκε ούτε ένας να τους πει ότι όλα αυτά πιθανόν οφείλονται σε ψυχολογικούς λόγους και να τους βοηθήσουν και αυτούς και εμένα ώστε να τα αντιμετωπίσουμε με σωστό τρόπο;

Όλα αυτά τα γράφω γιατί θέλω πάρα πολύ να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τα ιατρικά λάθη και γύρω από την σχέση μεταξύ γιατρών και ασθενών αλλά και γύρω από την ιατρική γενικότερα και την σχέση της με τα χρήματα.

Και επειδή είμαι σίγουρος ότι πολλοί συνάνθρωποι μας έχουν υποφέρει πολύ παραπάνω από εμένα από τέτοια λάθη, και επειδή επίσης είμαι σίγουρος, ότι  αρκετοί επίσης έχετε αντιμετωπίσει αδιαφορία όπως και ο ίδιος θα ήθελα να βγείτε μπροστά και να μιλήσετε για όλα αυτά.

Από την άλλη και επειδή δεν θέλω να τα βλέπω όλα μαύρα και επειδή πάντα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον γαστρεντερολόγο που με παρακολουθούσε τόσα χρόνια στον Ευαγγελισμό τον κ. Μάντζαρη γιατί αυτός ο άνθρωπος ακόμα και αν ήταν υπερβολικός κάποιες φόρες πάντα ήταν και στάθηκε δίπλα μου σε όλα. Οπότε θέλω και εσείς να επισημάνετε τόσο τις αρνητικές περιπτώσεις και καταστάσεις όσο και τις θετικές.

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 6ο)

Στο γαστρεντερολογικό τμήμα του Παίδων με παρακολουθούσαν η κ. Ε.Ρ. και η κ. Ι.Π. Αναφέρω αυτές τις γιατρούς ως μάλλον ένα παράδειγμα απάθειας και αδιαφορίας και αυτό γιατί εκεί πήγαινα ανά 3-4 μήνες και μου μετρούσαν το ύψος και το βάρος. Θα καταλάβετε σε λίγο όταν σας εξηγήσω τι ακριβώς μου συνέβη γιατί το λέω αυτό.

Όταν ήμουν 15 χρονών εμφάνισα κάτι πολύ περίεργο.. Εμφάνισα υπέρταση. Ήδη έτρεχα από 12 χρόνων για εξετάσεις αίματος κάθε 3 μήνες στα νοσοκομεία αλλά τώρα… τώρα έπρεπε να τρέξω πολύ περισσότερο. Και αυτό για να διαπιστώσουμε τι φταίει για την υπέρταση. Και έτσι ξεκίνησε ένας μαραθώνιος εξετάσεων. Εξετάσεις αίματος σε διάφορα νοσοκομεία, 24ώρο Holter στο παίδων, 24ώρο Holter στο Σωτηρία, υπέρηχος καρδιάς στο Ωνάσιο, ενδοκρινολογικές εξετάσεις στα νοσοκομεία και σε ιδιωτικά ιατρεία, υπέρηχοι σε νεφρά και όρχεις. Επισκέφτηκα μυριάδες επί μυριάδων ιατρούς οι οποίοι έλεγαν ο καθείς το μακρύ του και το κοντό του…

Τελικά το Σωτηρία απεφάνθη εν τέλει ότι είχα "υπέρταση της λευκής μπλούζας" ότι δηλαδή αγχωνόμουν στα ιατρεία και για αυτό μετρούσαν αυξημένη υπέρταση οι γιατροί, καθώς τότε το Holter 24ώρου είχε βγει οριακά στα φυσιολογικά επίπεδα…

Κι όμως... κανένας φίλοι μου δεν είχε βρει τι πραγματικά μου είχε συμβεί.Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω... Είχα μέσα μου ερωτηματικά για όλα αυτά… και θα μπορούσα να είμαι θυμωμένος με όλους αυτούς τους γιατρούς, γιατί κανένας τους δεν με βοήθησε αλλά δεν είμαι… Αναφέρω όμως τις κυρίες Ε.Ρ. και Ι.Π.γιατί αυτές μετρούσαν τακτικά το ύψος και το βάρος μου στο γαστρεντερολογικό ιατρείο του Παίδων, και θα έπρεπε να είχαν προσέξει πως η ανάπτυξη μου σταμάτησε όταν ήμουν 15 χρονών… δηλαδή πρόωρα για ένα αγόρι.

Όταν πριν ένα χρόνο διάβασα στο διαδίκτυο για μια ασθένεια που λέγεται σύνδρομο Cushing κατάλαβα ότι αυτό ήταν!

Το σύνδρομο Cushing κανονικά είναι ένα ενδοκρινολογικό σύνδρομο που έχει σαν αιτία την μη κανονική λειτουργία των επινεφριδίων ή της υπόφυσης, με αποτέλεσμα να προκαλείται αυξημένη παραγωγή κορτιζόλης καθώς και άλλες ενδοκρινολογικές διαταραχές. Υπάρχει μία δεύτερη περίπτωση του συνδρόμου και λέγεται ιατρογενές σύνδρομο Cushing και αυτό συμβαίνει στην περίπτωση που σου χορηγούν οι γιατροί κορτιζόνη.

Σε μένα όμως φίλοι μου συνέβη η τρίτη περίπτωση και η φαρμακερή… δημιουργήθηκε στο σώμα μου αυτό το σύνδρομο από το πολύ άγχος που είχα στην εφηβεία. Έτσι ανέπτυξα ψυχογενές σύνδρομο Cushing η αλλιώς στα αγγλικά pseudocushing.

http://www.goodhormonehealth.com/pseudocush.pdf

Πως κατάλαβα ότι είχα αναπτύξει αυτό το σύνδρομο κατά την διάρκεια της εφηβείας; Μα γιατί είχα πάνω μου, τα τρία κακά της μοίρας μου! Εκτός από την υπέρταση και εκτός από το ότι σταμάτησε η ανάπτυξη μου πρόωρα που είναι σημάδια του Cushing, την ίδια περίοδο και τα επόμενα χρόνια πήρα κιλά, εμφάνισα ραγάδες σε όλο μου το σώμα, απέκτησα υπερτριχοφυία σε όλο μου το σώμα χωρίς αυτή να είναι κληρονομική, δηλαδή χωρίς να έχει κάποιος άλλος άντρας στην οικογένεια. Μέχρι και υπεριδρωσία στα χέρια είχα που είναι και αυτό σύμπτωμα της ασθένειας αυτής.



[Φώτο: το σώμα μου όπως ήταν 18 χρ.]


Τα χέρια μου έσταζαν στην κυριολεξία κατά την διάρκεια της εφηβείας και αυτό είναι κάτι που σχεδόν όλοι όσοι με γνώριζαν τότε το ξέρουν. Είναι κάπως γελοία όλα αυτά για να πω την αλήθεια και τώρα που τα σκέφτομαι καμιά φορά γελάω, αλλά πάντα στο σχολείο έπρεπε να παίρνω πολλά χαρτομάντιλα για να γράφω τα διαγωνίσματα και τα τεστ γιατί αλλιώς μούλιαζα όλα τα χαρτιά.

Χε χε πρέπει να γνωρίζετε πως για όλα όσα λέω έχω αποδείξεις. Πάρτε νά έχετε λοιπόν για το ύψος και την υπέρταση:






Και να το ύψος μου σήμερα:




Ευχαριστώ την Ανθή και την Μπέτυ, τις φαρμακοποιούς, που με βοήθησαν να το μετρήσω!

Η ουσία είναι ότι για όλα αυτά δεν με βοήθησε κανένας γιατρός και έπρεπε να κάνω μονός μου την διάγνωση για αυτό που μου συνέβη.

Ακόμα και τώρα το καλοκαίρι που μας πέρασε όταν πήγα σε δύο ενδοκρινολόγους, μία ιδιώτη και μια στον Ευαγγελισμό με κορόιδευαν κατάμουτρα και μου έλεγαν ότι δεν έχω τίποτα…

Παρόλο που και στις δύο έδειξα το σώμα μου, τα έγγραφα για το ύψος μου αλλά και τις ενδοκρινολογικές εξετάσεις που είχα κάνει στην εφηβεία και που και αυτές δείχνουν κάτι:









Η μία από τις δύο μάλιστα, η ιδιώτης Α.Δ. μου είπε να επισκεφτώ ψυχίατρο επειδή της είπα και για τα σεξουαλικά μου όργανα. Ποιος θέλει τώρα ψυχίατρο κυρία Α.Δ.;

Η άλλη η κ. Ρ.Μ. του Ευαγγελισμού επέμενε ότι πρέπει να μου φύγει η ιδέα για ότι είχα Cushing. Να σας φύγει εσάς η ιδέα για το ότι δεν είχα κ. Ρ.M.! Και με ειρωνεύονταν λέγοντας ότι το πολύ διάβασμα κάνει κακό στα αγόρια(σαχλαμαρίτσες!)...

Έπρεπε να βάλω πρώτα τα γεγονότα που μου συνέβησαν σε μία σειρά και να πω όλη την ιστορία της ζωής μου, να δείχνω το σώμα μου καθώς και τα επιστημονικά άρθρα που κουβαλάω μαζί μου για να πείσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τους πρώτους δυο γιατρούς για αυτό που μου συνέβη, και βασικά θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ και τους δύο που έκατσαν και με άκουσαν, τον Νίκο, που είναι συνεργάτης του κύριου Μάντζαρη στην γαστρεντερολογική κλινική του Ευαγγελισμού άλλα πιο πολύ τον κ. Σκληρό, παθολόγο του Ευαγγελισμού γιατί αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο με άκουσε με υπομονή αλλά και γιατί με δυο λέξεις μόνο που μου είπε, με στήριξε και με παρακίνησε να κάνω αυτό που κάνω τώρα δηλαδή να μιλήσω για όλα όσα έχουν συμβεί στην ζωή μου ώστε να τα βγάλω από πάνω μου.

Σε αντιδιαστολή μην νομίζετε ότι δεν συνάντησα ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή απαθείς γιατρούς. Δεν μπορώ να μην ξεχάσω την αντιμετώπιση που είχα στο Σωτηρία από την κ. Βαγενά η οποία από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο ιατρείο κατάλαβα ότι δεν πρόκειται καν να με ακούσει αφού με κοίταξε με ένα ψυχρό και παγερό πρόσωπο τόσο που εύχομαι να μην ξανά αντικρίσω στη ζωή μου.

Πήγα στο Σωτηρία, και ήθελα να συναντήσω τόσο έναν παθολόγο όσο και ένα ψυχίατρο γιατί πίστευα ότι για να αντιμετωπιστεί η πάθηση μου, χρειάζονταν η συνεργασία τόσο ενός παθολόγου όσο και ενός ψυχιάτρου, και βασικά αυτό που επιδίωκα ήταν να μου δώσουν ένα χαρτί που να πιστοποιεί αυτό που έχω μόνο και μόνο για τον αγώνα που έκανα στην ζωή μου για να το βρω.

Η κ. Βαγενά δεν γνώριζε καν την πάθηση και δεν με άφησε καν να μιλήσω, για να της πω την ιστορία μου. Της έδειξα το επιστημονικό paper και της τόνισα ότι αυτή την αντιμετώπιση είχα τόσα χρόνια από τους γιατρούς... Κανένας δεν ήθελε να ακούσει ή για να πω την αλήθεια όσο ήμουν μικρός κανένας δεν με ρώτησε πως αισθανόμουν και γιατί αισθανόμουν έτσι όπως αισθανόμουν. Είχα θυμώσει πάρα πολύ εκείνη την ημέρα και μάλλον έτρεμα μπροστά της οπότε μου είπε με ένα παγερό ύφος ότι με πιάνουν κρίσεις πανικού και ότι πρέπει να πάω σε ψυχίατρο.

Πράγματι την επομένη πήγα στην ψυχίατρο κ. Σαντά. Δεν μπορώ να πω ότι είχε τόσο άσχημη συμπεριφορά όσο η κ. Βαγενά, όμως από την άλλη δεν με άφησε ούτε και αυτή να μιλήσω για να της περιγράψω την κατάσταση. Με το που πήγα να της πω τι μου έχει συμβεί από την αρχή, δηλαδή από αυτό που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών μέχρι την εφηβεία, με διέκοψε και μου είπε "αφήστε με να κάνω εγώ τις ερωτήσεις, γιατί ήρθατε στο ιατρείο;".

Της είπα ότι ήρθα για το Cushing και ότι θα ήθελα ένα χαρτί που να το πιστοποιεί, τόσο για τον εαυτό μου όσο και για να με βοηθήσει να το συζητήσω το όλο θέμα και με τους γονείς μου πιο άνετα. Η κ.Σαντά ένιψε τας χείρας της και με παράπεμψε στο Αιγηνίτειο(θα σας πω τι έγινε σ' αυτό μαγαζάκι του τρόμου αρκετά αργότερα...), στο "ιατρείο ψυχοσωματικών νόσων", παρόλο που με τα χίλια ζόρια κατάφερα τελικά να της δείξω το σώμα μου και να της πω πάνω κάτω τι μου είχε συμβεί, γιατί λέει για να διαπιστωθεί το Cushing θα έπρεπε να περάσω από 800 ψυχομετρικά τεστ. Μα πόσο δύσκολο πια ήταν να με βοηθήσει δίνοντας μου, αυτό που της ζητούσα ένα χαρτί δηλαδή που να πιστοποιεί αυτό που πέρασα;

Πριν προχωρήσω παρακάτω θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την συμφοιτήτρια μου την Αργυρώ, που είναι ψυχολόγος και ήταν η πρώτη όταν της περιέγραψα τις καταστάσεις που βίωσα και της είπα για το Cushing κατάλαβε τι μου συνέβη και μάλιστα με βοήθησε πολύ να καταλάβω και εγώ ο ίδιος ακόμα περισσότερο αφού η ενδοκρινολόγος που είχα επισκεφτεί τότε(η κ. Α.Δ.), μου είχε πει ότι "όλα τα παιδάκια στην εφηβεία έχουν άγχος" και έτσι εξακολούθησα να είμαι μπερδεμένος για μερικές μέρες. Η Αργυρώ με βοήθησε να το ξεκαθαρίσω αφού μου είπε ότι δεν είχα το ίδιο άγχος με όλα τα άλλα τα παιδάκια… προφανώς… :-)

Τώρα που μεγάλωσα πρέπει να γνωρίζετε πως λόγω της ελκώδους έβγαζα 67% αναπηρία. Αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά που μου είχαν συμβεί σε σχέση με το σώμα μου κατά την διάρκεια της εφηβείας ήταν η πραγματική μου αναπηρία. Και πάλευα τόσα χρόνια ώστε να αποδεχτώ όλα όσα μου συνέβησαν καθώς επίσης και να αποδεχτώ και τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή λοιπόν πέρυσι και αφού κατάλαβα τι ακριβώς έχει συμβεί σε όλη μου την ζωή είπα από μέσα μου ότι έγινε έγινε και ότι από εδώ και μπρος πρέπει να προχωρήσω μπροστά και να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι ότι και αν του έχει συμβεί. Και τα κατάφερα! Το έκανα!

Λοιπόν για να έχουν νόημα όλα όσα πέρασα στην εφηβεία σε σχέση με το Cushing και την ανάπτυξη μου θέλω να ανοίξουμε μια συζήτηση για το πώς πρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και την αλήθεια μας.

Για το πώς όχι μόνο απλά να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, αλλά και να τον αγαπήσουμε , ότι και αν του έχει συμβεί. Γιατί ίσως έτσι μετά σιγά σιγά, αφού αγαπήσουμε τον εαυτό μας, όσοι έχουμε περάσει μέσα από τόσο δύσκολες καταστάσεις και δεν έχουμε καλή αυτοεικόνα να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους άλλους γύρω μας.

Αν και για να πω την πλήρη αλήθεια δεν χρειάζεται καν αυτό δηλαδή να έχεις καλή αυτοεικόνα, για να αγαπάς τους γύρω σου. Αυτό μπορεί να γίνει χωρίς καμία προϋπόθεση...

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 5ο)

Όταν έχεις ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο σαν παιδί και σαν έφηβος πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Πολλά που οι γιατροί δεν στα λένε και για τα οποία δεν δίνουν σημασία. Και ένα από τα οποία πάει πιο στραβά από όλα είναι η ανάπτυξη σου. Ναι φίλοι μου υπάρχουν προβλήματα στην ανάπτυξη σου. Υπάρχουν πάρα πολλά επιστημονικά και μη άρθρα για αυτό το θέμα. Θα σας παραθέσω δύο επιστημονικά άρθρα, μόνο και μόνο για να μην νομίζετε ότι υπερβάλω…

Σοβαρή υστέρηση στην ανάπτυξη παιδιών και εφήβων με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8359640

Βέβαια για μένα όλα αυτά είναι περιττή γνώση γιατί γνωρίζω ήδη για τον εαυτό μου και αυτό που γνωρίζω είναι ότι τα σεξουαλικά μου όργανα δεν αναπτύχθηκαν ποτέ όπως θα έπρεπε ή αλλιώς έμειναν όσο ήταν όταν ήμουν 12 χρονών...

[Στην εικόνα : "Που είναι το δικό σου;"

Άγγελος Κυρίου με βρήκε στην Γλυφάδα εις της παραλίας την ακρογιαλιά, πριν 3 χρόνια, για να με προειδοποιήσει για αυτά που συμβαίνουν τώρα, και μου είπε: "Γεια σου όμορφε! Στην ζωή θα σου τύχουν πολλές αναποδιές, να μην το βάλεις κάτω, πίστη και πάλη κάθε στιγμή ότι κι αν γίνει… Και άμα δεις τον Χριστό φαντάρο να τον ακολουθήσεις γιατί Αυτός είναι ο δρόμος, η αλήθεια και το φως! Μην Τον ξεχάσεις, να ξέρεις ότι κοιτάει για εσένα και μην πιστεύεις πάντα αυτά που θα σου λένε στο μεταπτυχιακό".

"Έλα" μου είπε μια άλλη μέρα "πάμε μια βόλτα στα βουνά της Αργυρούπολης, να περπατήσουμε να γυμναστούμε, θέλω να ψάξω και για κάτι πουλάκια εκεί…"

"Ξέρεις πόσο μ' αρέσουν οι χοντρούληδες;"

"Έλα, πιάσε το δικό μου!"

"...Που είναι το δικό σου;"]

Η ελκώδη κολίτιδα βέβαια δεν ήταν η μόνη πάθηση που δημιούργησε πρόβλημα στην ανάπτυξη μου… Λίγα χρόνια αργότερα δηλαδή όταν ήμουν 15 χρονών εκδηλώθηκε στο σώμα μου μια άλλη πάθηση. Μια πάθηση που επίσης δημιουργήθηκε από το πολύ άγχος που είχα στην εφηβεία. Μια πάθηση για την οποία έπρεπε να ψάχνω μια ζωή για να καταλάβω τι μου είχε συμβεί γιατί κανένας γιατρός δεν με βοήθησε για αυτήν τότε αλλά και τώρα…

Ps1:Υπήρχε ένας συμμαθητής μου ο Σταύρος, ο οποίος όταν ήμουν 11 χρονών στην έκτη δημοτικού, καθώς παίζαμε ποδόσφαιρο, μου έδωσε μια πολύ δυνατή κλωτσιά στους όρχεις. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες ή καταλάθος αλλά θυμάμαι ότι είχα σοκαριστεί τότε. Έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησαν αρκετά προβλήματα και από αυτό, γιατί κατά την διάρκεια της εφηβείας ένιωθα πόνο για 1-2 χρόνια.

Ps2:H εικόνα του άρθρου που είναι επεξεργασμένη εικόνα βασισμένη σε πραγματική φωτογραφία αφιερώνεται βρε στους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο που μου δημιούργησαν την ελκώδη!

Ps3:Όταν λέω "άγγελος" παραπάνω εννοώ "αγγελιοφόρος", κάποιος που με βρήκε και μου είπε κάποια πραγματάκια που κολλάνε με αυτά που μου συμβαίνουν τώρα. Δεν είδα κανένα όραμα... Άνθρωπος ήταν και μου είπε αρκετά πραγματάκια για αυτά που συμβαίνουν αυτή την στιγμή. Θα σας πω αργότερα κατά την διάρκεια και καθώς θα τελειώνει το blog, τι άλλο μου είπε! Έτσι για να σας κρατήσω λίγο σε αγωνία!

Ι told you she didn 't have a dick!

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 4ο)

Ήμουν 12 χρονών όταν «μάτωσε» και το σώμα μου. Θυμάμαι… Νομίζω ότι αυτό έγινε πρώτη φορά το καλοκαίρι που θα πήγαινα από την Ά στην ΄Β Γυμνασίου. Είχα πάει για τουαλέτα και όταν σηκώθηκα είδα αίμα… Έσταζε αίμα. Το είπα στους γονείς και φυσικά ανησύχησαν, οπότε από εκεί και μπρος άρχισε η περιπέτεια μου με τα νοσοκομεία… Εισήχθη στο γαστρεντερολογικό του παίδων δυο φορές εκείνη την εφιαλτική σχολική χρονιά… Έπρεπε να κάνω κολονοσκοπήσεις για να βρουν τι είχα. Ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι πως άντεχα αυτή την διαδικασία της κολονοσκόπησης και του τι προηγούνταν αυτής... Ακόμα χειρότερα αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τότε δεν ήμουν ικανός καν να αντέξω, για παράδειγμα, την διαδρομή με το ταξί μέχρι το νοσοκομείο. Ζαλιζόμουν και μπορεί να έκανα εμετό στη μέση της...

Όταν είσαι παιδί και πρέπει να κάνεις κολονοσκόπηση σε ναρκώνουν ολικώς. Την πρώτη φορά που έκανα όμως, θυμάμαι ότι η νάρκωση δεν με είχε πιάσει καλά και πονούσα κατά την διάρκεια της όλης διαδικασίας.


Βέβαια το χειρότερο κομμμάτι της όλης ιστορίας δεν είναι η ίδια η κολονοσκόπηση αλλά το τι προηγείται αυτής όπως είπα και πιο πριν. Και αυτό που προηγείται είναι ότι 2-3 μέρες πριν την διαδικασία χρειάζεται να πίνεις μόνο υγρά και την προηγούμενη ημέρα να πιείς 4 λίτρα από ένα απαίσιο καθαρτικό, το οποίο το διαλύεις όπου θες. Αυτό το καθαρτικό σε κάνει να αηδιάζεις τόσο πολύ που νομίζεις ότι δεν θα ξαναπιείς ποτέ στη ζωή σου το υγρό στο οποίο θα το διαλύσεις(πορτοκαλάδα, κόκα κόλα, χυμό κτλ),μπας και πάρει μια πιο ευχάριστη γεύση για να μην ξαναθυμηθείς την οδυνηρή εμπειρία που πέρασες, πίνοντας το. Ώρες ώρες πάλι αναρωτιέμαι σήμερα πως κατάφερα να ανταπεξέλθω σε όλη αυτή την διαδικασία όντας 12 χρονών γιατί για να πω την αλήθεια την τελευταία φορά που χρειάστηκε να κάνω κολονοσκόπηση πριν περίπου δυο χρόνια δεν κατάφερα να πιω όλο αυτό το σίχαμα…







Η όλη εμπειρία μου με τα νοσοκομεία φυσικά σε αυτή την ηλικία ήταν πολύ αγχωτική αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω που αισθανόμουν πιο άσχημα στο σχολείο ή στο νοσοκομείο! Νομίζω ότι τελικά τα νοσοκομεία ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από το άγχος που αισθανόμουν στο σχολείο… Οι γιατροί τελικά διαπίστωσαν ότι είχα μια πάθηση που ονομάζεται ελκώδη κολίτιδα.

Η ελκώδης κολίτιδα είναι ένα αυτόανοσο νόσημα… Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα χτυπάει τον οργανισμό σου. Οι γιατροί ελεγάν τότε στους γονείς μου ότι δεν γνωρίζουν από τι προέρχεται… Βλακείες. Όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι ψυχοσωματικές παθήσεις. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα επιστημονικό paper για την ελκώδη κολίτιδα που φτάνει ίσως πιο κοντά στην αλήθεια από κάθε άλλο…
(Δείτε εδώ: http://brn.sagepub.com/content/13/4/391.abstract).

Και φυσικά κατά την διάρκεια της ζωής μου συνήθως μετά από πολύ έντονα στρεσσογόνες καταστάσεις είχα κρίσεις. Ευτυχώς είχα την ελκώδη σε μέτριο βαθμό βέβαια και η αλήθεια είναι ότι δεν με ταλαιπώρησε σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο άλλους. Γνωρίζω περιπτώσεις όπου οι ασθενείς χρειάζεται να παίρνουν κορτιζόνη για να ηρεμίσει το σώμα τους ή αναγκάζονται να προχωρήσουν σε ολική αφαίρεση του εντέρου. Η τελευταία κρίση που είχα πάντως πριν 4-5 μήνες ήταν λίγο πριν αποφασίσω ότι θα δημιουργήσω αυτό το blog και μου συνέβη γιατί ανακάλυψα τι είχε συμβεί σε όλη μου την ζωή και στενοχωριόμουν. Επί δέκα ημέρες πονούσα πολύ στο στομάχι δεν μπορούσα να φάω κάτι γιατί όποτε έτρωγα μετά πονούσα πιο πολύ και δυο τρεις μέρες εμφάνισα και αίμα. Αλλά ευτυχώς μετά από αυτό ηρέμισα και δεν μου ξαναέχει παρουσιαστεί κάτι.

Λοιπόν θα ήθελα για να έχει νόημα η όλη περιπέτεια μου με την ελκώδη κολίτιδα να ανοίξουμε μια συζήτηση για το άγχος και πως αυτό επηρεάζει την υγεία μας και θα ήθελα και όσοι έχουν αυτοάνοσα ή άλλα ψυχοσωματικά θέματα υγείας να αρχίσουν να μιλάνε για αυτά…

21/3/12

κιλά:89

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 3ο)

Δεν νομίζω να έχω περάσει πιο δυσάρεστη περίοδο στην ζωή μου από αυτή της Β Γυμνασίου. Στην Β γυμνασίου έπρεπε να συμπληρώνω το απουσιολόγιο. Αυτή η υποχρέωση με έκανε να αισθάνομαι σαν να μου είχαν βάλει μια θηλιά στο λαιμό. Από την μία ήθελα να είμαι τυπικός με αυτό που έπρεπε να κάνω, από την άλλη οι συμμαθητές μου με πίεζαν με αφόρητο τρόπο ώστε να μην είμαι τυπικός και αυτό ήταν κάτι που με έκανε να έρθω σε απόγνωση. Μην νομίζετε ότι είχα για συμπαραστάτη κανέναν καθήγητη του σχολείου… Ίσα ίσα οι καθηγητές μου έκαναν ακόμα χειρότερη την ήδη μίζερη ζωή που είχα τότε.

Θέλω σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι δεν κρατάω κακία στους συμμαθητές μου και ότι ίσως, τους καταλαβαίνω γιατί όλα αυτά είναι συνέπειες αυτής της ηλικίας αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να καταλάβω την αδιαφορία που επεδείκνυαν οι καθηγητές μου. Ακόμα χειρότερα δεν μπορώ να καταλάβω την φιλόλογο Κ.Μ. που είχα στην Β Γυμνασίου [Θυμάστε τον Henry Gustav Miller ή αλλιώς H.M.; Για επιστημονικούς και δεοντολογικούς λόγους θα αναφέρω σε αυτό το blog τους ελαφρά ασθενείς με τα αρχικά τους προκειμένου να διαφυλάξω τα προσωπικά τους στοιχεία], και η οποία ήταν και υποδιευθύντρια του σχολείου η οποία μια μέρα μου έβαλε τις φωνές γιατί λέει δεν συμπλήρωνα καλά το απουσιολόγιο. Εκείνη την μέρα μετά το μάθημα πήγα στο γραφείο της και της είπα κλαίγοντας ότι δεν το θέλω πια το αυτό το καταραμένο απουσιολόγιο και να το αναθέσει σε κάποιον άλλο. Μου είπε με κυνικό τρόπο ότι δεν θα το κάνει αυτό και μου είπε και κάτι ακόμα που όσο το σκέφτομαι τα επόμενα χρόνια όλο και πιο απαράδεκτο μου φαίνεται. Μου είπε επί λέξει: «Μην βγάλεις καλό βαθμό για να μην το έχεις τους χρόνου».




Ε αυτό έκανα και εγώ μετά. Στην Β' Γυμνασίου έπεσα ένα βαθμό κάτω. Αλλά ήμουν σε μια τόσο περίεργη τάξη(με πλήθος χαϊβανίων) που ακόμα και έτσι στην Γ' Γυμνασίου ήμουν ο δεύτερος απουσιολόγος!

Η αλήθεια είναι τώρα που το σκέφτομαι... μετά από τόσο κόπο που έκανα για να ρίξω τους βαθμούς μου στην Β' Γυμνασίου όταν κατάλαβα ότι θα είμαι και πάλι απουσιολόγος έστω και δεύτερος στην τρίτη, ξέρετε πως ένιωσα; Ένιωσα σαν τον Nicolas Cage στο παρακάτω βιντεάκι:

                       

Φυσικά το bulliyng που ζούσα στα χρόνια του Γυμνασίου δεν περιελάμβανε μόνο την πίεση λόγω του απουσιολογίου, αλλά περιελάμβανε λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική και άλλου είδους παρενόχληση… Αλλά νομίζω ότι το πιο σοβαρό ήταν ότι ένιωθα και ήμουν εντελώς απομονωμένος από τα άλλα παιδιά.

Το χειρότερο όμως είναι ότι εκτός από τους συμμαθητές μου, δεχόμουν bulling απ’ ευθείας και από μερικούς καθηγητές… Θυμάμαι για παράδειγμα έναν απαίσιο γυμναστή τον κύριο Ραφτόπουλο(και τους βαριά με τα πλήρη στοιχεία τους :) ) που με κορόιδευε και μου έβαζε τις φωνές επειδή δεν έκανα καλά τα βήματα στην παρέλαση και στο τέλος αυτό το απαίσιο κατακάθι της εκπαίδευσης με έβγαλε εκτός επειδή του χάλαγα την μόστρα της παρέλασης προφανώς. Βασικά στα αρχίδια μου κιόλας για αυτό, που με έβγαλε εκτός παρέλασης, γιατί έτσι κ αλλιώς από μόνος μου θυμάμαι τότε ότι δεν ήθελα να παίρνω μέρος στην παρέλαση, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετώπιζε ήταν εξευτελιστικός και προσβλητικός.

               Σας βγάζουν εκτός παρέλασης γιατί θεωρούν ότι τους χαλάτε την μόστρα; 

Νομίζω ότι η περίοδος που πέρασα στο γυμνάσιο ήταν από τα πιο σκοτεινά χρόνια της ζωής μου. Ήταν πιο σκοτεινά και από την σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών γιατί αυτό έγινε μια φορά και τέλειωσε, ενώ στο Γυμνάσιο με κακοποιούσαν συναισθηματικά και ψυχολογικά για 3 ολόκληρα χρόνια, και αυτό ήταν κάτι που με έφθειρε τότε, επί καθημερινής βάσεως. Η ψυχή μου μάτωνε εκείνα τα χρόνια και έτσι ήταν λογικό να ματώσει και το σώμα μου…

Εδώ αφήνω ανοιχτή την συζήτηση και για να έχουν νόημα όσα πέρασα στο Γυμνάσιο θέλω να ανοίξουμε μια συζήτηση για το bullying στα σχολεία αλλά και για τους αδιάφορους καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που το μόνο που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, πλην εξαιρέσεων φυσικά (πάντα υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις) ήταν να είναι παρόντες στην τάξη(κοινώς να τα ξύνουν...) για να εισπράττουν τον μισθό τους και να κατέχουν την μονιμότητα στο Δημόσιο.

Πριν ανοίξουμε την συζήτηση αυτή θέλω επίσης να πω ότι αρκετά από όσα αναφέρω τα είχα στείλει σε επιστολή που είχα στείλει με email τόσο στην κ. Γιαννάκου όσο και στην κ. Διαμαντοπούλου, και οι οποίες όπως είναι φυσικό για τους πολιτικούς με έγραψαν στα παλαιά τους υποδήματα και δεν μου απάντησαν ποτέ. Θέλω επίσης να επισημάνω ότι πριν ανοίξω αυτό το blog ζήτησα ακρόαση από την κ. Διαμαντοπούλου η οποία φυσικά δεν με δέχτηκε ποτέ(έχω κρατήσει και το πρωτόκολλο εδώ θα γράφονται τα πάντα όλα με αποδείξεις λέμε!)...

Θα ήθελα να αναφέρω και ως φωτεινά παραδείγματα στο Γυμνάσιο που πήγαινα τον κ. Καραμαρούδη τον μαθηματικό που σας έλεγα(πολύ καλός άνθρωπος και με πολύ γνώση για την ζωή μέσα του, το αξίζετε σας το είπα όταν σας βρήκα!)και την κ. Μενδρινού που ήταν η μόνη που μου είπε ένα καλό λόγο όσο ήμουν απουσιολόγος. Να είναι πάντα καλά και οι δύο!

11/3/12

κιλά: 90

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 2ο)

Γνωρίζετε τι είναι το bullying; Το bullying είναι μία έννοια που περιγράφει την ψυχολογική, συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική βία που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί στον χώρο του σχολείου από τους συμμαθητές του. Και αυτήν την έννοια την γνωρίζω πολύ καλά… Όχι γιατί την έχω μελετήσει αλλά γιατί την βίωσα για 3 ολόκληρα χρόνια.

Όταν πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στο προαύλιο του Γυμνασίου που θα περνούσα τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής μου ήμουν 11,5 χρονών, αλλά εκτός από αυτό ήμουν και κάπως διστακτικός για το μέλλον μου. Έμπαινα στην εφηβεία μετά από αυτό που μου συνέβη όταν ήμουν 5 χρονών, έβλεπα τους συμμαθητές μου στο δημοτικό και δεν αισθανόμουν άνετα και έτσι αποφασίσαμε να πάω σε διαφορετικό Γυμνάσιο από ότι θα πήγαιναν αυτοί… Μοιραίο…

Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι από την τάξη του Γυμνασίου και τους συμμαθητές μου είναι να έχουν φέρει ένα αντικείμενο που αναπαριστούσε έναν άντρα και μια γυναίκα να κάνουν σεξ και να σκάνε στα γέλια και εγώ να κοιτάω σοκαρισμένος. Επίσης θυμάμαι ότι ο συμμαθητής μου που κάθισε δίπλα μου τις πρώτες μέρες στην τάξη και με τον οποίο αισθανόμουν άνετα αποφάσισε να φύγει και να γραφτεί σε άλλο Γυμνάσιο(εδώ θυμηθείτε ότι είχα αποφασίσει να μην μιλάω στους γονείς μου). Το κλίμα μέσα στην τάξη όπως καταλαβαίνεται ήταν αρκετά δυσάρεστο για εμένα αλλά δεν ήταν δυσάρεστο μόνο για εμένα! Θυμάμαι για παράδειγμα μία ημέρα τον μαθηματικό μας να βάζει τα κλάματα στην μέση του μαθήματος και να φεύγει τελείως από το σχολείο!!! Αυτό ήταν κάτι που ο ίδιος δεν θα το έκανα ποτέ όταν μεγάλωνα, δηλαδή να παρατήσω την αίθουσα διδασκαλίας, παρόλο που βρέθηκα σε τρισχειρότερες συνθήκες σαν εκπαιδευτικός στο πρώτο σχολείο που εργάστηκα. Δεν θα αρνηθώ όταν θα περιγράψω τις καταστάσεις που βίωσα εκεί ότι δεν έκλαψα μπροστά σε ένα αδιάφορο σχολικό σύμβουλο που μου έλεγε να μην κάνω σαν παιδάκι αλλά ποτέ δεν θα γινόμουν τόσο δειλός ώστε να παρατήσω την αίθουσα διδασκαλίας.

Η πρώτη Γυμνασίου πέρασε με εμένα να διαπρέπω στα μαθήματα, αισθανόμενος όμως εντελώς άβολα μέσα στην τάξη και εντελώς απομονωμένος. Στην Ά γυμνασίου έβγαλα 18,9 πήρα έπαινο και έγινα ο απουσιολόγος της επόμενης χρονιάς. Αυτό ήταν κάτι που θα με κατέστρεφε…(συνεχίζεται)

Μια εφηβεία σε ανεπάρκεια (μέρος 1ο)

Όπως σας είπα σε προηγούμενη δημοσίευση ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα στα παιδικά μου χρόνια ήταν ότι αποφάσισα κάποια στιγμή στο δημοτικό να μην ξαναμιλήσω στους γονείς μου για αυτά που συνέβαιναν στο σχολείο γιατί αμέσως μετά θα πήγαινα στο γυμνάσιο. Το γυμνάσιο ήταν αν κάτσω και συγκρίνω τις σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, ίσως η πιο σκοτεινή. Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα στο μέλλον (μετά το Γυμνάσιο δηλαδή) δυο φορές να αυτοκτονήσω αλλά αν έπρεπε να το κάνω κάποια στιγμή στο παρελθόν αυτό, έπρεπε να το κάνω τότε. Τότε όμως απλά δεν το είχα σκεφτεί!

Όχι βέβαια πως δεν φοβόμουν ότι θα πεθάνω εκείνα τα χρόνια, γιατί εκείνα τα χρόνια πάθαινα κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει ποτέ στην ζωή μου. Εκείνα τα χρόνια πολλές φορές όταν γυρνούσα από το σχολείο αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εκείνες τις στιγμές που το αισθανόμουν αυτό, φοβόμουν ότι αν συνεχίζονταν λίγο παραπάνω αυτό θα πέθαινα. Όταν μεγάλωσα και διάβασα και έμαθα ψυχολογία και άλλες επιστήμες κατάλαβα ότι αυτό που ένιωθα τότε ονομάζεται απλά κρίση πανικού. Και δικαίως ονομάζεται έτσι, δικαίως και το πάθαινα. Ξέρετε γιατί; Γιατί όταν μεγάλωσα μου συνέβη κάτι τόσο σοκαριστικό σε ένα από τα σχολεία που δούλεψα, που με έκανε να θυμηθώ τα συναισθήματα που ένιωθα όταν πήγαινα σχολείο στο Γυμνάσιο… Και αυτό που ένιωθα ήταν τρομοκρατημένος…

Στην ζωή δεν ερχόμαστε και ούτε φεύγουμε μόνοι μας (μέρος 3ο)

Πριν συνεχίσω να μιλάω για όσα έζησα θα κάνω μια παρένθεση για να ανοίξουμε μια συζήτηση που έχω πολύ ανάγκη να την κάνουμε. Λοιπόν υπήρχε μία καθηγήτρια μας στο Λύκειο που μας είχε πει ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι στην ζωή αυτή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας. Όλα αυτά τα χρόνια πάλευα να δω αν αυτό που μας είχε πει είναι αλήθεια ή όχι. Όλα αυτά τα χρόνια νόμιζα ότι είχε δίκιο, γιατί αν κοιτάξω όλα τα περασμένα χρόνια της ζωής μου ήμουν μόνος μου, τελείως μόνος μου. Θυμάμαι ότι μια συμμαθήτρια μου είχε αντιδράσει τότε σε αυτό που μας είχε πει, αλλά εγώ απλά είχα μείνει εκεί χωρίς καμία αντίδραση, προβληματισμένος να το σκέφτομαι όλα τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, νομίζοντας ότι ήταν μάλλον αλήθεια.

Νομίζω ότι τελικά η καθηγήτρια μας είχε κάνει λάθος, γιατί τώρα που σιγά σιγά βρίσκω ανθρώπους που με καταλαβαίνουν δεν νιώθω όπως παλιά. Όλα αυτά τα χρόνια όμως ένιωθα πολύ μόνος και καμιά φορά δεν το κρύβω ακόμα στενοχωριέμαι για αυτό. Επειδή όμως νιώθω επίσης πως έκανα λάθος σχετικά με αυτό που μας είχε πει η καθηγήτρια μας ότι πίστευα δηλαδή ότι είναι αλήθεια αυτό που μας είπε, θα ήθελα να ανοίξουμε μία συζητήση για αυτό ακριβώς το θέμα.

Όλα αυτά τα χρόνια η καρδιά μου ένιωθε πολύ άσχημα. Η ψυχή μου ένιωθε πολύ άσχημα.

Ευτυχία και μοναξιά... Η ευτυχία φαίνεται να είναι η μοναξιά. Και η μοναξιά η μόνη μου λέξη. Πως μπορείτε να μαντέψετε τι συμβαίνει στην ψυχή μου όταν το μόνο που σας ενδιαφέρει και σκέφτεστε είναι το πως θα δείχνετε εξωτερικά σε όλα τα υπόλοιπα κορίτσια;
 Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας τελικά σε αυτή την ζωή; Εσείς τι λέτε;

1/3/12

κιλά: 91