Όταν ήμουν 6 μηνών οι γονείς μου «τα χρειάστηκαν». Τώρα που μεγάλωσα μου λένε πως εκείνη την μακρινή και μυθική εποχή(1984), είχα κοντέψει να πεθάνω. Για παραπάνω από ένα μήνα είχα πυρετό και είχα κοντέψει να σκάσω. Για μέρες με πήγαιναν σε γιατρούς και αυτοί δεν έβρισκαν τίποτα, μου έδιναν απλά αντίβιωση ενώ χρειαζόμουν κάτι άλλο. Κάποια στιγμή σε έναν από τους γιατρούς που με είχαν πάει του ήρθε επιφοίτηση και κατάλαβε ότι είχα ουρολοίμωξη. Λένε ότι είπε στη νοσοκόμα να μου κάνει καμιά ντουζίνα ενέσεις στο ποπουδάκι για να την σκαπουλάρω. Πονούσα, πονούσα πολύ όταν μου έκανε αυτές τις ενέσεις η νοσοκόμα και όποτε ερχόταν και την έβλεπα έκλαιγα.
Ήταν ένας πόνος που δυστυχώς θα με συντρόφευε σε όλη την διάρκεια της υπόλοιπης αξιοθρήνητης ζωή μου. Θα έπαιρνε την μορφή από ένα σωρό διαφορετικές καταστάσεις και συμβάντα και εσείς αν έχετε γερό στομάχι μπορείτε να συνεχίσετε να μπαίνετε σε αυτό το blog. Για εμένα που τα έζησα είναι η ζωή μου. Για εσάς όμως θα είναι σαν ένα τρελό τρενάκι στο λούνα παρκ του τρόμου. Αν αντέχετε, προσδεθείτε…
[Εικόνα: Αυτοπροσωπογραφία... η στιγμή των ενέσεων...]
Ήταν ένας πόνος που δυστυχώς θα με συντρόφευε σε όλη την διάρκεια της υπόλοιπης αξιοθρήνητης ζωή μου. Θα έπαιρνε την μορφή από ένα σωρό διαφορετικές καταστάσεις και συμβάντα και εσείς αν έχετε γερό στομάχι μπορείτε να συνεχίσετε να μπαίνετε σε αυτό το blog. Για εμένα που τα έζησα είναι η ζωή μου. Για εσάς όμως θα είναι σαν ένα τρελό τρενάκι στο λούνα παρκ του τρόμου. Αν αντέχετε, προσδεθείτε…
[Εικόνα: Αυτοπροσωπογραφία... η στιγμή των ενέσεων...]
