Στην ζωή δεν ερχόμαστε και ούτε φεύγουμε μόνοι μας (μέρος 2ο)

Όταν μετά από χρόνια έπιασα δουλειά ο ίδιος ως εκπαιδευτικός και πιο συγκεκριμένα ως δάσκαλος και συνάντησα έναν θλιμμένο μαθητή σε μία από τις τάξεις που έτυχε να αναλάβω κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να τον βοηθήσω...

Ήταν η δεύτερη χρονιά που δούλευα ως δάσκαλος, και θέλω σ’ αυτό το σημείο να επισημάνω πως επειδή σε αυτό το blog θα γράψω για πολλές μαύρες και σκοτεινές περιόδους της ζωής μου θα ήθελα να πω μια όμορφη αλήθεια. Η δεύτερη χρονιά που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν ίσως από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Είχα μόλις περάσει από συμπληγάδες πέτρες και από φουρτουνιασμένα κύματα και είχα φτάσει μάλλον σε ένα ήρεμο λιμάνι για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω στην συνέχεια με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες...

Λοιπόν από εκείνη την χρονιά θυμάμαι έντονα τον Βασίλη. Ο Βασίλης ήταν τότε μαθητής μου. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ότι τον Βασίλη τον έπιαναν τα κλάματα χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος μέσα στην τάξη, στην μέση του μαθήματος. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που έγινε αυτό μου είπε ήταν άρρωστος και θυμάμαι ακόμα πως αυτό που φοβόταν πολύ ήταν πως θα τον αντιμετωπίσουν τα άλλα παιδάκια για αυτό που γινόταν. Η μητέρα του μου είχε κάνει κακή εντύπωση καθώς μόλις την κάλεσα εκείνη την ημέρα, αυτό που μου είπε ήταν πως έτσι κάνει ο Βασίλης και πως θα του περάσει και τον παράτησε και έφυγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά στην όλη υπόθεση…

Και αυτό που δεν πήγαινε καλά ήταν ότι ο Βασίλης ένιωθε ότι θα ήταν καλύτερα να μείνει μαζί με τον πατέρα του αντί με την μητέρα του. Συζητώντας πιο πολύ μαζί του αργότερα αυτό που διαισθάνθηκα ήταν ότι επειδή στην πολυκατοικία που ζούσε έμεναν πολλοί ενήλικες-συγγενείς της μητέρας του και ήταν το μόνο παιδί εκεί, με κάποιο τρόπο τον «έπνιγαν» μεταφορικά μιλώντας πάντα. Θυμάμαι ότι ο Βασίλης ήταν θλιμμένος και θυμωμένος για όλα αυτά.

Συζήτησα με την δασκάλα που είχε τα παιδιά την προηγούμενη χρονιά από εμένα και της ζήτησα βοήθεια. Η δασκάλα φυσικά για να βοηθήσει, έχοντας καλή πρόθεση του μίλησε μπροστά σε εμένα σε κάποιο διάλειμμα ή όταν σχολάσαμε, δεν θυμάμαι πολύ καλά η αλήθεια είναι. Αλλά θυμάμαι σε γενικές γραμμές ότι αυτό που του είπε ήταν πως και άλλα παιδιά έχουν χωρισμένους γονείς και να μην στενοχωριέται. Μόλις τα άκουσα αυτά που του έλεγε μου ήρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Πραγματικά πιο λάθος αντιμετώπιση από αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει κατά την δική μου οπτική. Έπρεπε να αναλάβω δράση με κάποιο τρόπο.

Οπότε κάποια από τις επόμενες ημέρες ζήτησα από τον Βασίλη να μείνει μέσα στην τάξη για ένα διάλειμμα για να μιλήσουμε. Ήθελα να τον κάνω να αισθάνεται άνετα και ασφαλής μέσα στην τάξη. Και του μίλησα. Του είπα πως αισθανόμουν εγώ λίγους μήνες πιο πριν, όταν βρισκόμουν σε ένα πραγματικά, πολύ δυσμενές περιβάλλον, δηλαδή στο σχολείο που εργαζόμουν την προηγούμενη χρονιά. Και του είπα πως και εγώ έκλαιγα τότε και πως είναι φυσικό να μην μπορούμε καμιά φορά να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας και το πιο σημαντικό ήταν ότι αν ήθελε και όποτε ήθελε ο ίδιος θα μπορούσε να μου μιλήσει για αυτά που συμβαίνουν. Οπότε και κάποια από τις επόμενες μέρες ο Βασίλης ανοίχτηκε και μου μίλησε για αυτά που ένιωθε. Όταν η γιαγιά του μου είπε ότι ο ψυχολόγος στον οποίο πήγαινε εκείνο το διάστημα για να βοηθηθεί, τους είπε να δώσουν συγχαρητήρια στον δάσκαλο, ένιωσα πολύ καλά για τον εαυτό μου και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που μετάνιωσα για αυτό που σκεφτόμουν να κάνω την προηγούμενη χρονιά...

Θυμάμαι επίσης πως μόλις μου το ζήτησαν η μητέρα του και η γιαγιά του, μέσω και της διευθύντριας, επειδή ο Βασίλης για κάποιο διάστημα δεν έρχονταν καθόλου σχολείο, δεν ήθελε να έρθει, νομίζω επειδή ακριβώς τον έπιαναν τα κλάματα και δεν ήθελε να το δείχνει στους συμμαθητές του, δεν δίστασα να πάω ακόμα και σπίτι τους σε ώρα κενού μου, για να του μιλήσω και ενώπιον τους και έτσι να αισθάνεται όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια στο σχολείο....

Επίσης όταν αργότερα ο Βασίλης έκανε κάτι άσχημο που με πείραξε δεν δίστασα να κλάψω και εγώ ο ίδιος μπροστά του επίσης για να του δείξω...Στα όλα τα χρόνια που δούλεψα ως δάσκαλος ήταν βασικά ο μόνος μαθητής που το έκανα αυτό, και μάλλον δεν το έκανα γιατί ήμουν στενοχωρημένος ή φοβισμένος αλλά για να του δείξω… Και ο Βασίλης μου είπε τότε ότι αυτό σε εμένα συμβαίνει συνέχεια (ότι τον πιάνουν τα κλάματα)…

Τώρα Βασίλη μου θα πούμε αντίο στο χθες και δεν θα ξανακλάψουμε ποτέ...
 

Η διευθύντρια μου έκανε κάτι σαν παρατήρηση τότε. Ότι μάλλον προφανώς δεν πρέπει να δείχνουμε τα συναισθήματα μας στα παιδιά, γιατί αυτό μας κάνει αδύναμους στα μάτια τους. Αλλά της απάντησα ότι δεν πειράζει, και ότι ο Βασίλης θα καταλάβαινε…

Μου είπε επίσης η διευθύντρια εκείνη την χρονιά ότι είμαι πολύ σκληρός γιατί τον τιμώρησα τότε εκείνη την χρονιά τον Βασίλη παρόλο που τον συμπαθούσα πολύ γιατί είχε πιάσει από το λαιμό ένα άλλο παιδάκι, το ίδιο παιδάκι που χτύπησε και η δασκάλα των Αγγλικών, το τέρας εκ Φινλανδίας που αναφέρω σε επόμενο άρθρο μου, ένα πολύ συμπαθητικό μαθητή αλβανικής καταγωγής που είχα. Και ο Βασίλης δεν το άντεξε και έκλαιγε ακόμα πιο πολύ και συνέχεια αφού τον τιμώρησα. Και τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά το 2017, γιατί αυτή την παραγραφούλα που έχω πατήσει με έντονο μαύρο την συμπλήρωσα το 2017 όσο είχα κλειστό το blog μετά την έξοδό μου από το ψυχιατρείο όπου νοσηλεύτηκα ακουσίως τότε, συγκινούμαι πάρα πολύ. Όλη μου η ζωή μικρά βεγγαλικά που με κάνουν να συγκινούμαι και να κλαίω και τώρα θα είμαι δίπλα σου Βασίλη και ας άργησα. Συγνώμη που σε είχα κάνει να κλάψεις τόσο πολύ τότε που σε τιμώρησα. Ίσως δεν έπρεπε να το κάνω γιατί ήξερα ότι ήσουν πολύ εύθραυστος τότε... Θα σε προλάβω τώρα στο λιμάνι ξημερώματα Βασίλη, θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά, χιλιάδες χρώματα...


Λοιπόν θέλω να ανοίξουμε δύο θέματα μέσα από όσα βίωσα τότε και ήταν σίγουρα όμορφα, σε αντιδιαστολή με τα όσα άσχημα ζούσα όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο ο ίδιος, το πρώτο είναι ποιος τρόπος είναι ο πιο κατάλληλος για να αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί τα θλιμμένα ή τα θυμωμένα ή τα φοβισμένα παιδιά και αν υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν παρόμοιες ιστορίες να τις πουν και το δεύτερο θέμα που θέλω να συζητήσουμε είναι ο φόβος που νιώθουμε μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι να δείχνουμε τα συναισθήματα μας. Ένα φόβο που τον είχα συνέχεια ο ίδιος όσο ήμουν παιδί. Αν έχετε και εσείς λοιπόν τέτοιες ιστορίες που να σχετίζονται γύρω από αυτόν τον φόβο είμαι εδώ για να τις διαβάσω!

Πάρτε και μια έκθεση-έκπληξη που είχε γράψει το παιδάκι:

Στην ζωή δεν ερχόμαστε και ούτε φεύγουμε μόνοι μας (μέρος 1ο)

Θα σας μιλήσω για τα αμέσως επόμενα χρόνια στην ζωή μου. Πήγα στην 1η δημοτικού ίσως πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε. Ήμουν 5,5 χρονών. Ξέρετε τότε δεν υπήρχε αυτός ο νόμος που λέει ότι πρέπει να κλείσεις οπωσδήποτε τα 6 για να πας στην 1η δημοτικού. Λοιπόν σε όλο το δημοτικό απλά ήμουνα μόνος, φοβόμουν να αναπτύξω φιλίες, συνήθως καθόμουν μόνος μου στην τάξη, έπαιζα καμιά φορά με κορίτσια, ήθελα όμως να παίζω και με αγόρια αλλά νομίζω ότι φοβόμουν. Φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος αλλά τότε δεν το γνώριζα.

Είχε συμβεί κάτι πολύ ντροπιαστικό μια φορά. Ήταν ντροπιαστικό γιατί ήμουν πολύ μεγάλος για να συμβεί. Νομίζω ήμουν στην Τρίτη δημοτικού και είχα κατουρηθεί απάνω μου μέσα στην τάξη. Νομίζω ότι αυτό έγινε ακριβώς γιατί φοβόμουν και ήμουν θυμωμένος.

Ξέρετε κάτι; Οι γονείς μου ή μάλλον η μητέρα μου για να ακριβολογώ είχε γίνει πολύ υπερπροστατευτική μετά από αυτό που έγινε στα Λιόσια. Δηλαδή θα έλεγα ακραία υπερπροστατευτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την 1η δημοτικού στα Λιόσια αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια μου είπε πως όταν με πείραξε ένας συμμαθητής μου τον έβαλε να γονατίσει μπροστά μου. Αλλά αργότερα όταν μετακομίσαμε στο καινούριο σχολείο που πήγαινα έκανε κάτι ακόμα χειρότερο.

Υπήρχε ένας συμμαθητής μου που όταν τον έβλεπα θυμόμουν τους χειρότερους από τους χαρακτήρες στα παιδικά καρτούν. Λοιπόν αυτός με χτυπούσε και γύρναγα στα σπίτι με σημάδια στο σώμα. Έβλεπα την θλίψη μέσα στα μάτια της όποτε γυρνούσα σπίτι.

Εκτός από το να με χτυπάει αυτό το καθικάκι με ταπείνωνε με κάθε λογής τρόπο, μου έσκιζε τα τετράδια, με κορόιδευε και άλλα πολλά. Λοιπόν μια μέρα τον βρήκε εκτός σχολείου και του έκανε κάτι πολύ άσχημο.Ας πούμε ότι του έκανε κάτι παραπάνω από μια απλή επίπληξη.

Επειδή όμως η μάνα μου έχει ακόμα ενοχές για αυτό που έκανε και δεν το παραδέχεται θα το σεβαστώ και δεν θα πω τι ακριβώς έκανε...

Το θέμα βέβαια με την μαμά μου είναι, ότι είναι ακόμα υπερπροστατευτική και μου έλεγε τι ρούχα και τι παπούτσια να βάλω. Μαμά την Πρωτοχρονιά ένιωθα ότι ήθελες μαζί σου τα παπούτσια που μου αγόρασες, και όχι εμένα! Και αν θα στεγνώσω τα μαλλιά μου, και μου πήρε και παντοφλίτσες... τι συγκινητικό!

Όλα αυτά μέχρι και πριν λίγες μέρες, 28 χρονών είμαι έλεος!

Μου την έδινε στα νεύρα όλο αυτό … Μου την έδινε στα νεύρα τόσο που ήμουν στο τσακ από το να γράψω τι του έκανε του συμμαθητή μου…Ξέρετε πιο είναι το πιο κουλό; Η ίδια μου το είχε πει τότε, και τώρα δεν το παραδέχεται lοl

Λοιπόν η μαμά μου, δεν μου είπε τίποτα στην αρχή για αυτό που έκανε. Αλλά αυτός φυσικά το είπε στους συμμαθητές μου και σε εμένα. Και εγώ είχα μείνει έκθαμβος να αναρωτιέμαι. Όταν γύρισα στο σπίτι εκείνη την ημέρα την ρώτησα, το παραδέχτηκε και είπε να μην πω τίποτα σε κανένα.

Λοιπόν όλα αυτά που έκανε η μητέρα μου κατέστρεφαν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά. Νομίζω ότι τώρα η μητέρα μου έχει καταλάβει αρκετά για το πόσο κακό μου έκανε ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονταν αυτές τις καταστάσεις - και για να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά πια, τώρα που έχω καταλάβει για ποιο λόγο έγιναν...

Καλό πάντως είναι ο αδελφός μου που την πιστεύει να τα διαβάσει αυτά και να καταλάβει ότι λέω την αλήθεια, μπας και ξυπνήσει! Brother δεν θα είσαι μαζί μας στην νέα γη, αν δεν πιστέψεις εμένα! Μην πιστεύεις την μαμά. Στο λέω μόνο και μόνο γιατί θέλω να σε βοηθήσω.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι μια φορά όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο έκανα και εγώ κάτι κακό, που επηρέασε τις σχέσεις μου με τα άλλα παιδιά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα ειπωθεί λίγο αργότερα.

Τέλοσπάντων, νομίζω ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνει η μητέρα μου είναι αντί να μην επεμβαίνει τόσο ακραία, να ενισχύσει εμένα τον ίδιο ώστε να μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά. Να με μάθει, να μου δώσει να καταλάβω πως θα πρέπει να έχω ψυχικές δυνάμεις και αντοχές, και ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω με τον δικό μου τρόπο.

Σε όλο το δημοτικό αισθανόμουν, στενοχωρημένος, φοβισμένος και όπως είπα και πριν κάπως θυμωμένος για όλα αυτά. Και κυρίως ήμουν μόνος, πολύ μόνος. Νομίζω ότι κανένας τότε δεν με είχε ρωτήσει πως νιώθω και γιατί. Νομίζω ότι δεν υπήρχε κανένας εκεί για να με ακούσει. Και συνέβαινε και κάτι άλλο, όλα αυτά τα έκρυβα. Νομίζω ότι κατά την διάρκεια όλης της παιδικής μου ηλικίας και τουλάχιστον μέχρι τα 12 έτη, που θα βρισκόμουν στην ΄Β γυμνασίου και θα σας εξηγήσω αργότερα τι έγινε, δεν είχα κλάψει ούτε μία φορά.

Επίσης κάποια στιγμή αποφάσισα να μην μιλάω άλλο στους γονείς μου και να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω μόνος μου ότι θα μου συνέβαινε από εδώ και μπρος στο σχολείο. Για να πω την πλήρη αλήθεια θυμάμαι ακόμα τις σκέψεις που έκανα από μέσα μου σαν παιδί τότε…

Έλεγα αφού όταν τους είπα αυτό που έγινε τότε στα Λιόσια αντέδρασαν έτσι, και όταν τους λέω για κάτι από το σχολείο αντιδρούν έτσι, άρα τώρα δεν θα ξανάμιλήσω. Καμιά φορά όμως αυτό που σου υπαγορεύει η λογική ακόμα και όταν είσαι παιδί είναι λάθος...

Ξέρετε γιατί; Αυτό που αποφάσισα ήταν η χειρότερη απόφαση που μπορούσα να πάρω τότε γιατί…

…γιατί αργότερα θα πήγαινα στο Γυμνάσιο.

Λοιπόν για να έχουν νόημα όσα ζούσα στο δημοτικό θα ήθελα να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τους υπερπροστατευτικούς γονείς. 

20/2/12

κιλά: 92

Έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους (μέρος 3ο)

Όταν πριν λίγους μήνες, ρώτησα τους γονείς μου αν θυμούνταν κάτι για αυτό που μου συνέβη τότε, η μητέρα μου αμέσως το αρνήθηκε. Φυσικά έλεγε ψέματα. Είναι πασιφανές κάποιες φορές αν ο άλλος σου λέει ψέματα ειδικά όταν το γεγονός για τον οποίο τον ρωτάς τον επηρεάζει συναισθηματικά. Εκείνη την μέρα που ρώτησα για αυτό… Βασικά θα σας φανεί κάπως αστείο, αλλά τόλμησα να ρωτήσω επειδή τα σκεφτόμουν όλα αυτά και η μητέρα μου με είπε ανεύθυνο επειδή έκανα μπάνιο και είχα βρέξει το πάτωμα! Αμέσως μετά έφυγα από το σπίτι, πήγα σε ένα από τα σκοτεινά μέρη, θα καταλάβετε στο μέλλον ποια μέρη αποκαλώ έτσι και η συνεννόηση έγινε με μηνύματα μέσω του αδελφού μου.

Είπαν ότι θυμόταν κάτι ο πατέρας μου... Αλλά την επόμενη μέρα η μητέρα μου, μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε ότι τότε που είχε συμβεί, ότι είχε συμβεί… δεν είχα πει κάτι ξεκάθαρα και πως στην συνέχεια εγώ ήμουν αυτός που είπα ότι αυτά τα παιδιά ήταν κακά και ότι δεν θα ήθελα να ξαναπάω να παίξω μαζί τους.

Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό αν το σκεφτεί κανείς, δηλαδή το ότι στην αρχή είπε ότι δεν θυμόταν τίποτα, και ότι στην συνέχεια μου είπε αυτό που σας είπα παραπάνω. Και φυσικά αν έλεγα κάτι τέτοιο, τότε που ήμουν 5 χρονών είναι σίγουρο ότι θα με ρωτούσαν γιατί δεν ήθελα να πάω να ξαναπαίξω μαζί τους.

Ξέρετε τι πιστεύω; Πιστεύω ότι έχουν ενοχές για αυτό που είχε συμβεί. Εσείς τι λέτε;

Σημασία έχει όμως ότι τους καταλαβαίνω. Το μόνο που ήθελαν να κάνουν ήταν να με προστατέψουν τότε και τώρα. Απλά το έκαναν,και το κάνουν ίσως ακόμα, με το λάθος τρόπο.

Αυτό που μου συνέβη τότε ήταν κάτι που θα επηρέαζε την ζωή μου για όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρι να υποστώ το αμέσως μεγαλύτερο σοκ, που δεν θα αργούσε να έρθει...

Αργότερα, την πρώτη χρονιά που έπιασα δουλειά στο επάγγελμα που ονειρευόμουν από μικρός, και το οποίο θα αποκαλύψω στην μεθεπόμενη δημοσίευση, υπήρχε μια συνάδελφος με την οποία μάλιστα είχα αντιπαράθεση μαζί της όταν πρωτοπήγα εκεί, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι ήταν πολύ έξυπνη γιατί παρατήρησε κάτι πάνω μου το οποίο δεν είχε παρατηρήσει κανένας άλλος μέχρι τότε, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου που απλά το ένιωθε και δεν το είχε συνειδητοποιήσει, μου είχε πει την φράση: «Δημήτρη, φοβάσαι τους ανθρώπους». Και αυτό ήταν η απόλυτη αλήθεια για εμένα.

Νομίζω… πως αυτό που κάνω τώρα είναι η τελευταία μου ελπίδα για να ξανααρχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γιατί στην συνέχεια και κατά την διάρκεια όλης της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας συνέβησαν πολλά ακόμα δυσάρεστα τα οποία για να τα ξεπερνούσα καθώς θα μεγάλωνα έπρεπε να αγωνιστώ σαν το σκυλί και να χρησιμοποιώ συνεχώς το μυαλό μου. Και νομίζω ότι όταν ξαναγίνει αυτό, όταν αρχίσω δηλαδή να εμπιστεύομαι πάλι τους ανθρώπους, θα τελειώσουν και όλοι οι εφιάλτες που βλέπω ξανά ξανά, όταν κοιμάμαι αλλά κυρίως όταν δεν κοιμάμαι… Ήδη ο ένας πέρασε και έσβησε… Πάμε για τους επόμενους...

Λοιπόν νομίζω πως για να αποκτήσει νόημα αυτό που βίωσα όταν ήμουν 5 χρονών…νομίζω…
ότι θέλω να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς οι γονείς πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Συμφωνείτε;

Και αν υπάρχουν αναγνώστες με παρόμοιες εμπειρίες, να αρχίσουν να μιλάνε για αυτές, να μην τις κρατάνε στους σκοτεινούς διαδρόμους της ψυχής τους. Να τις βγάλουν από μέσα τους γιατί ο μόνος τρόπος να ηρεμήσουν είναι αυτός. Ούτε τα αντικαταθλιπτικά, ούτε οι άσχημες σκέψεις.

Για όποιον δεν κατάλαβε την ιστορία μου γιατί κάποιοι που το διάβασαν με ρωτάνε, τώρα που δεν είναι ακόμα γνωστή η ιστοσελίδα μου  θα προσθέσω κάποια πράγματα... 

Αυτό που έχω σαν ανάμνηση είναι ότι ήταν τρία-τέσσερα αγόρια στην γειτονιά που έμενα τότε, μεγαλύτερα από εμένα ίσως κάπου στην προεφηβεία, καθώς και ένα κορίτσι. Μια μέρα που δεν με πρόσεχαν οι γονείς μου με πήγαν στον χώρο ενός ξυλουργείου που υπήρχε στην γειτονιά. Με έγδεισαν από την μέση και κάτω. Μου τσίμπησαν το πουλάκι μου με ένα μεταλλικό αντικείμενο κάτι σαν μεταλλικό τσιμπιδάκι, αυτό που χρησιμοποιεί κάποιος για τα βλέφαρα. Αυτό θυμάμαι. Μετά μου έδωσαν μια κούκλα να παίζω ενώ με πείραζαν, μάλλον λάθος ανάμνηση αυτό. Και όπως ήμουν γυμνός από τη μέση και κάτω συνέχιζαν να με πειράζουν αλλά δεν τα θυμάμαι όλα με διαύγεια. Μου είναι πολύ δύσκολο και οδυνηρό να τα ανακαλέσω στη μνήμη μου. 

Όταν με βρήκαν οι γονείς μου και τους είπα στην αρχή τι συνέβη ότι με πείραξαν στα γεννητικά μου όργανα τρόμαξαν και τρόμαξαν και εμένα. Και μετά άλλαξα την ιστορία και είπα στους γονείς μου ότι απλώς παίζαμε με κούκλες. 

Το καταλάβατε πάντως τι μου κάνανε τότε τα κωλοπαίδια από τη θολή ανάμνηση που έχω; Ήταν και ομαδική η κακοποίηση και με πείραξαν και με μεταλλικά αντικείμενα στο επίμαχο σημείο. Για αυτό προφανώς είναι πολύ οδυνηρό να το θυμηθώ τι έγινε.

Έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους (μέρος 2ο)

Είναι μια ανάμνηση αλλοιωμένη και όχι ξεκάθαρη… Τότε μέναμε εγώ και η οικογένεια μου στα Ν.Λιόσια… Θυμάμαι πολύ καλά πως υπήρχε μια αλάνα κάτω από την πολυκατοικία που μέναμε και στην οποία κατεβαίναμε και παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς… Απέναντι από την πολυκατοικία υπήρχε ένα ξυλουργείο. Θυμάμαι λοιπόν, πως μία ημέρα μου συνέβη κάτι πολύ άσχημο. Θυμάμαι πως κάποια από αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά με πήραν και με πήγαν σε ένα δωμάτιο και νομίζω ότι ήταν μέσα σ αυτό το ξυλουργείο. Εκεί συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι επακριβώς τι έγινε.

Θα σας πω όμως αμέσως παρακάτω τι ακριβώς θυμάμαι και γιατί το θυμάμαι έτσι όπως το θυμάμαι.

Λοιπόν αυτό που θυμάμαι είναι την μητέρα μου να με ψάχνει με αγωνία και εμένα να ανεβαίνω ξανά πάνω στην αλάνα να και να πηγαίνω κοντά της. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας με ρώτησε τι έγινε που ήσουν. Και εγώ της απάντησα ότι ήμουν με αυτά τα μεγαλύτερα παιδιά και ότι με είχαν πειράξει στο σώμα μου…

Αμέσως μετά θυμάμαι την μητέρα μου να αντιδρά με φόβο. Και φοβήθηκα και εγώ, φοβήθηκα πάρα πολύ. Έτσι αμέσως άλλαξα την ιστορία και της είπα ότι απλά παίζαμε με κούκλες. Πρέπει να το είπε αυτό και στον πατέρα μου γιατί θυμάμαι αναστατωμένους και τους δυο γονείς μου.

Λοιπόν, έχω μια ανάμνηση από όλο αυτό που μου είχε συμβεί και είναι κάτι ενδιάμεσα από τις δύο ιστορίες που είπα στους γονείς μου… Αυτό εξηγείται άνετα αν διαβάσετε τις δύο σελίδες από το παρακάτω βιβλίο, το οποίο χρειάστηκε να διαβάσω, στο προηγούμενο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου:


[Πηγή: Πως σκέφτονται τα παιδιά του Robert Siegler]


Tο χειρότερο σε όλη αυτήν την ιστορία δεν ήταν η ίδια η σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί όταν ήμουν 5 χρονών αλλά το γεγονός ότι αυτό μου το έκαναν μεγαλύτερα παιδιά που εμπιστευόμουν και έπαιζα μαζί τους, και όχι κάποιος ενήλικας για παράδειγμα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι γονείς μου. Γιατί θυμάμαι ακόμα πως μετά από αυτό το γεγονός, οι γονείς μου δεν με άφησαν να ξαναβγώ από την πολυκατοικία μέχρι που μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετακομίσαμε. Φυσικά οι ίδιοι το έκαναν για να με προστατέψουν αλλά εγώ μάλλον το είχα θεωρήσει τότε ως τιμωρία και θυμάμαι ότι ήμουν στενοχωρημένος, γεμάτος ενοχές και θυμό.

Είχα πραγματικά τρομάξει εκείνη την ημέρα που μου συνέβη όλο αυτό.. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ακόμα και την ταινία που έπαιζε στην τηλεόραση καθώς μετά πήγα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Ήταν το πρώτο Terminator που φυσικά δεν τόλμησα να το ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου.

Τόλμησα όμως να ξαναμιλήσω για αυτό που μου είχε συμβεί τότε μετά από χρόνια και μόνο αφού είχα ξεκαθαρίσει με την βοήθεια του μεταπτυχιακού, το γιατί είχα αυτήν την ανάμνηση…(συνεχίζετε)

Έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους (μέρος 1ο)

Η μνήμη μας δεν είναι κάτι στατικό. Και δεν είναι κάτι που δεν αλλοιώνεται. Πόσο μάλλον όταν είμαστε παιδιά. Ακόμα χειρότερα αν είσαι παιδί προσχολικής ηλικίας.

Σε αυτήν την ηλικία, φίλοι μου όταν σου συμβεί κάτι άσχημο, η μνήμη σου επηρεάζεται από αυτά που θα σε ρωτήσουν οι ενήλικες και τον τρόπο με τον οποίο θα σε προσεγγίσουν, αυτά που θα σε ρωτήσουν, τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουν…

Είμαι ευγνώμων που τα μαθαίνω όλα αυτά τώρα γιατί πλέον κατάλαβα τι έχει συμβεί στη ζωή μου και μπορώ να επιβεβαιώσω τα όσα γράφονται στα επιστημονικά βιβλία.

Δύο πράγματα με διασκεδάζουν και μου αρέσουν όσο τίποτα άλλο σε αυτή την ζωή... Λοιπόν το πρώτο είναι η γνώση. Είναι κάτι που μου άρεσε από πάρα πολύ μικρός. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα. Και τα τρία τελευταία χρόνια όμως δεν πάω πίσω...Και το λέω αυτό γιατί δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου όσο στα χρόνια στα οποία πήγαινα στο δημοτικό σχολείο και τα τρία τελευταία χρόνια που σπουδάζω στο μεταπτυχιακό.

Ξέρετε κάτι; Είχα δίκιο για αυτήν μου την έξη να μαθαίνω... γιατί πλέον γνωρίζω, μπορεί να μην γνωρίζω γενικά για τον κόσμο και το σύμπαν πολλά παραπάνω από εσάς... αλλά τουλάχιστον γνωρίζω για τον εαυτό μου και τίποτα άλλο δεν με βοήθησε περισσότερο όσο η θέληση μου να μαθαίνω και να ψάχνω.

Και αυτό γιατί όταν ήμουν 5 χρονών μου συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο και έχω μια πάρα πολύ άσχημη ανάμνηση από τότε… (συνεχίζεται)

Από πάρα πάρα πολύ μικρός στα βάσανα…

Όταν ήμουν 6 μηνών οι γονείς μου «τα χρειάστηκαν». Τώρα που μεγάλωσα μου λένε πως εκείνη την μακρινή και μυθική εποχή(1984), είχα κοντέψει να πεθάνω. Για παραπάνω από ένα μήνα είχα πυρετό και είχα κοντέψει να σκάσω. Για μέρες με πήγαιναν σε γιατρούς και αυτοί δεν έβρισκαν τίποτα, μου έδιναν απλά αντίβιωση ενώ χρειαζόμουν κάτι άλλο. Κάποια στιγμή σε έναν από τους γιατρούς που με είχαν πάει του ήρθε επιφοίτηση και κατάλαβε ότι είχα ουρολοίμωξη. Λένε ότι είπε στη νοσοκόμα να μου κάνει καμιά ντουζίνα ενέσεις στο ποπουδάκι για να την σκαπουλάρω. Πονούσα, πονούσα πολύ όταν μου έκανε αυτές τις ενέσεις η νοσοκόμα και όποτε ερχόταν και την έβλεπα έκλαιγα.

Ήταν ένας πόνος που δυστυχώς θα με συντρόφευε σε όλη την διάρκεια της υπόλοιπης αξιοθρήνητης ζωή μου. Θα έπαιρνε την μορφή από ένα σωρό διαφορετικές καταστάσεις και συμβάντα και εσείς αν έχετε γερό στομάχι μπορείτε να συνεχίσετε να μπαίνετε σε αυτό το blog. Για εμένα που τα έζησα είναι η ζωή μου. Για εσάς όμως θα είναι σαν ένα τρελό τρενάκι στο λούνα παρκ του τρόμου. Αν αντέχετε, προσδεθείτε…



[Εικόνα: Αυτοπροσωπογραφία... η στιγμή των ενέσεων...]

Αναμνήσεις….

Στο μεταπτυχιακό που κάνω ασχολούμαστε με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και η νόηση των ανθρώπων. Ίσως σας μιλήσω λίγο περισσότερο για το μεταπτυχιακό στο οποίο σπουδάζω και για όσα μαθαίνω εκεί στο μέλλον, γιατί αυτό που σπουδάζω τώρα είναι ένα όνειρο το οποίο είχα από πολύ μικρός.

Προς το παρόν όμως ας εστιαστούμε στο θέμα της μνήμης. Οι μνήμες, λένε, μας κάνουν αυτό που είμαστε στο παρόν. Ο κάθε ένας από εμάς έχει μια πολύ ξεχωριστή ιστορία να διηγηθεί και η ιστορία του καθενός μας, μας κάνει αυτό που είμαστε.

Η μνήμη μας χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες. Για παράδειγμα έχουμε την διαδικαστική μνήμη, η οποία αναφέρεται στις ικανότητες που έχουμε μάθει για μηχανικές λειτουργίες, όπως το πώς να κάνουμε ποδήλατο ή να οδηγούμε το αυτοκίνητο μας και την επεισοδιακή μνήμη που αναφέρεται σε αυτά που θυμόμαστε από την ζωή μας.

Ο εγκέφαλος μας έχει ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, για να τις αποθηκεύει και να τις τακτοποιεί. Έχουμε μάθει πολλά για το πώς ο εγκέφαλος το κάνει αυτό, από έναν ξεχωριστό άνθρωπο που γεννήθηκε το 1926 και πέθανε μόλις πριν 4 χρόνια το 2008. Ο άνθρωπος αυτός ονομάζονταν Henry Gustav Molaison, αλλά είναι πιο γνωστός στους επιστημονικούς και ιατρικούς κύκλους σαν «ο ασθενής H.M.» και αυτό γιατί στα επιστημονικά άρθρα όποτε αναφερόμαστε σε ασθενείς χρησιμοποιούμε κωδικούς όπως συνήθως τα αρχικά γράμματα των ονομάτων τους, προς διαφύλαξη των προσωπικών τους στοιχείων.

Ο Η.Μ. φίλοι μου σε ηλικία 7 ετών έπαθε ένα πολύ περίεργο και οδυνηρό ατύχημα. Ενώ έκανε ποδήλατο έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι του. Από τότε υπέφερε συνέχεια από επιληπτικές κρίσεις. Το 1953, δηλαδή όταν ο Henry ήταν 27 ετών ο γιατρός του εντόπισε από ποιο σημείο τους εγκεφάλου του προέρχονταν αυτές και είχε την φαεινή ιδέα, για να τον βοηθήσει –υποτίθεται- να αφαιρέσει αυτό το κομμάτι. Το κομμάτι το οποίο του αφαίρεσε, ονομάζεται λόγω του σχήματος του ιππόκαμπος. Ο δικός σας ιππόκαμπος βρίσκεται κάπου παραπάνω από το αυτί σας, βαθιά στον εγκέφαλο. Μετά την εγχείρηση όλοι όσοι γνώριζαν τον H.M. έμειναν έκπληκτοι. Ο Η.Μ. είχε χάσει την ικανότητα να αποθηκεύει καινούριες αναμνήσεις και το μόνο που θυμόταν ήταν όσα είχε ζήσει μέχρι περίπου τα 24 του έτη, ενώ μετά από αυτό το χρονικό σημείο οι αναμνήσεις του σταδιακά ξεθώριαζαν.

Μην νομίζετε ότι πολύστενοχωριόταν για την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν… γιατί ο μακάριος Η.Μ. είχε την τύχη μαζί με τον ιππόκαμπο να του αφαιρέσουν και την αμυγδαλή, δηλαδή το κομμάτι εκείνο του εγκεφάλου που θεωρείται υπεύθυνο για τον έλεγχο των συναισθημάτων μας οπότε ο Η.Μ. έζησε ευτυχισμένος και μακάριος το υπόλοιπο της ζωής του. Λένε πως μόνο μια φορά εξέφρασε το παράπονο στους γιατρούς του πως δεν είχε κάνει τίποτα σημαντικό στην ζωή του αλλά οι γύρω του, του θύμισαν πως ήταν διάσημος, ηρέμισε και αμέσως μετά το ξέχασε και αυτό πάλι…

[Eικόνα:O Henry ευτυχισμένος εν τη αγνοία του]

Έτσι σε γενικές γραμμές και εν συντομία αυτό που μάθαμε από τον H.M. -και λέω εν συντομία γιατί μάθαμε και πολλά άλλα πράγματα από τον H.M. γιατί τον άνθρωπο μέρα-νύχτα τον έβαζαν τρελοί νευροεπιστήμονες να κάνει μνημονικά τεστ- ήταν ότι οι πρόσφατες αναμνήσεις αποθηκεύονται στον ιππόκαμπο και μετά αυτές σιγά σιγά στέλνονται σε διάφορα μέρη του εγκεφαλικού φλοιού όπου όπως θα έλεγε και ένας νευροψυχολόγος «παγιώνονται» και έτσι αν τύχει να έχεις και εσύ επιληψία που ξεκινάει από τον ιππόκαμπο, και χρειαστεί να στον αφαιρέσουν πρέπει να ξέρεις πως θα είσαι τυχερός και κάτι θα έχεις να θυμάσαι…

Είπα πολλά και θα αναρωτιέστε φίλοι μου γιατί τα λέω όλα αυτά σε ένα blog που υποτίθεται ότι θέλω να μιλήσω για δικά μου πράγματα; Ε λοιπόν είναι γιατί οι δικές μου μνήμες είναι όλες πολύ οδυνηρές και θα ήμουν πανευτυχής αν βρίσκονταν ένας νευροχειρούργος να αφαιρέσει τον ιππόκαμπο και την αμυγδαλή, αλλά και όλο τον εγκεφαλικό φλοιό μαζί για να μην θυμάμαι πια τίποτα.

Βέβαια αν μου το έκανε κάποιος αυτό δεν θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το blog οπότε μέχρι να τελειώσω την προσπάθεια που κάνω για να αδυνατίσω, θα τα έχετε μάθει όλα, και δεν θα χρειαστεί να ξαναμιλήσω στην συνέχεια ποτέ για αυτά. Είναι περίπου το ίδιο δεν συμφωνείτε;